شعر شماره چهارده / صفحه 29
اِنقَذِ هی صبر نُکن تا صبر اِز صـبرت یَه عالُم تُو کنه
ذِلّـــه مُـرده سر به زیـر و هِـمطو مُرده خُو کنه
کِــــی صــــبوری چاره ســــاز بِ مـــــیـنِ این نامَردمی
پس بگوشِ صبر بی صبر یا که چادِر شُو کنه
روشِ کــــم کـــن بِـــــیتره وا طــــاقِـت و وا حـوصلت
تـا بــگیره دو به قبرستُن هَمِــش هُو هُو کنه
کی بِ هُنگفت مِن هِـــسازُم واـسِتُن حــلوا به صبر
کـو کـجایِ غورههاش هر کی بِدی پســـتُو کنه
زیـــرِ رو کِـــردَن بِــــساطی کـــه بـــه صــبر آمُخته بِ
اِشــتو زائی حـــاکمِ هــرکــی بــگه نـه چُــو کـنه
اسم و رسم و قافیه هرچی که هست همپای صبر
شــکل عَوِض کِـردَن نُــگا وایِـد یـکی اِز نُـــو کنه
مــــعـــنی صـــــبر و صـــبور و صـــابر و صــــبرای زرد
ایــــن زُمـــن یَـــگ کـیـسه صـبـرِ زردِ لُـوَلُّـو کـنه
صـــبرِ بــــعد اِز اِشـــــنِفه صـــاحب نِداره بعد اِز این
مـنـتِـظر از جــاش نُـمان روزاتِ هر روز شُو کنه
عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
1400/11/28
عشقوِرزی کنین و شاد باشین، شما به چیزی بالا تِر اِز زنده بودِن نیاز دارین اُنَم زندگی کِردِن. هِمین...
اِنقَذ: آنقدر// هُنکنُم: میکنم// یَه: یک// عالُم: خیلی زیاد// تُو: تب// ذِلّه: خواری، کوچکی، ناتوانی// هِمطُو: همانند، مثل، مانند// خُو: خواب//
چادِر شُویا چارشُو: چادر بزرگی که رختخواب (لحاف و تشک ) را در آن میبندند.// روش: رو و صورت، جلوی پر روییاش را گرفتن//
هُوهُو: سروصدا راه انداختن// پَستُو: پس انداز کردن، نگاهداشتن// بِساط: فرش، سفره، سرمایه// آمُخته: عادت، خو گرفته// اِشتوزائی: عجولانه کار را انجام دادن//چُو: شایعه// صبر زرد: شیره یا صمغ گیاهی است برنگ زرد، طعمش تلخ است.// لُوَلُّو: لبالب، پر سر ریز// اِشنِفه: عطسه// شُو: شب.
