شعر شماره نــود و نه / صفحه 184
عــــــــــــــید آمِـــــــــد و مــــا لـــــــختیم هــــــــــر دَم بـــــه بــــابــــا گـــــــــفتیم
بـــابــــا گـــــفت دخـــتِرِ نــــازُم، پِـــسِرُم واسِتُن تــــا عـــــــــید نِبییه هِــــنخِرُم
هِـــنخِرُم یَـــگ گُـــلِ ســر واسته سَرِت هِــــــمبِلُم مِـــن سَــرُمه چِــفت ســرت
عـــیدی وِچّـــو پِـــسِرُم خـواسته کتاب چَــــــندَفه کِـــرده خِـطاب گفته کتاب
وَخِــــزین کـــه هـــمه وا هـــم بِـــرِویم ســـمت بازار کتاب و گُلِ سَرَم بِرِویم
چـــه لــــباسی تـــو هُــخوای مِن بِخِرُم تــــــو چـــه کـــــوشی بِدی تـــا بِخِرُم؟
بِــــــــــرارُم گــــفت کـــــتاب و قَــــفِسه هـــــــر وِرَق واسـته یِ من یَگ نفِسه
خُـــــدُمَم گــــفتُم گُــــی اِی پــــــــییِرُم بـــــسّه یَگ گُل که تویی سـایه سَرُم
ایـــــن گُـــلَم واســـته رِفـــــــیقُم گُلیه بــی پییِر هـــستو بــه فــــــکرُم گُلیه
فکر و ذکرُم گُلیه سُوزیه عـیدُم گُلیه ذکر و فکرُم گُلیه وا پــییِرم گُل گُلیه
مــــو ســـرا پــا بــه تــنش سـیخ هابه بـه ســــرش چَکُّشه وا مــــیخ هابه!؟
عـــید اینطَر بـــه چــــه دردی هِــــمییا بـــی پییِر بـاشی تو عیدت هِمییا!؟
امــــا دلــــخوش بــــه هِـمینَن وِچّه ها خِـــنده رو شــنگول و شادن وِچّه ها
عــــید نـــوروز کــــه ســـالی یَـــگ روزه خُــش نُباشی دل و جُــنِت هِــنسوزه
عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
1401/12/28
نوروز مظهر باروری و زندگی نوین بر شما دوستان خجسته باد.
لختیم: برهنه و عریان هستیم از لباس نو// هر دم: هر لحظه، هر آن// نِبییه: نشده// هنخرم: میخرم// هِنبِلُم: میگذارم، قرار میدم// چِفت: وصل کردن چیزی به چیزی دیگر، چسباندن و چسبیدن// وِچو: بچهام، نازنینم// خِطاب: سخن رویا روی، سخنی که روبرو به کسی گفته شود// وَخِزین: حرکت کنین، بلند شوید// واهم: با یکدیگر// هِرِویم: میرویم// هُخوای: میخواهی// بِخِرُم: خرید کنم، بخرم// کووشی: کفشی// بِدی ای: دیدهای// تند: زود، بیمعطلی// بِرارُم: برادرم// بی پییر: یتیم// ذکرُم: یاد کردن، ورد زبان// گلی: نام دخترانه// وا پییر: با پدر// مو سراپا: موی بدنش از سر تا پا// هابه: شد// اینطر: اینطور، این شکل// هِمییا: میآید.
