شعر شماره نــود و هشت / صفحه 183

بـــــیار بُتّه تــویَم بِل روی آتــــیش    تـــا بِـــپِّرّیم هـــمه اُن سوی آتیش
دِگــیران خُــــب اَلـــو کــن ور پِریده    نِــــگِلّان بُـــــتّه یِ اِز کــــــوی آتیش
بُــخوان مِـــن زردِ زردَمـــبوکُم و کُل    ولی ســرخی هُخوام اِز خوی آتیش
به ســالی سی بِپِّر عیدی به شنبه    شُوی چارشنبه سور اِز جوی آتیش
دُپاش اِسپِند نِگی چشمت دِکِردن    وازم بِـــپِّر ســـــه وار اِز بــوی آتیش
بـــگو آتـــــیش بُبُر رنـــگ غـــــمِ ما    وا ایـــــن نــیِّت بِــــپِّر اِز روی آتیش

عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
​​​​​​​  1401/12/23

بُتِّه: خار، بوته، گیاه کوتاه بالا، درخت کوتاه، هر گیاه که ساق محکم ایستاده ندارد، نباتی، درختک و گیاه، درختچه// تویَم: شما هم، تُو هم//
بِل: بگذار، قرار بده// وِپِّرّیم: بپریم، پرش کنیم// اُن سوی: آنطرفِ// دِگیران: روشن کن، بپا کن// اَلو: آتش، آتیش// ورپِریده: کسی که با جرات و نترس باشد، نوعی نفرین که مادرها هنگام خشم بکار می‌برند و واقعی نیست// نِگِلّآن: غلت نداره// کویِ آتیش: بلندی آتش// زردنبوک: کسی که روی زرد بدرنگ از بیماری دارد، ضعیف رنگ پریده// کُل: لَنگ، شَل، معلول از پا// هُخوام: می‌خواهم// خوی آتیش: نماد عشق و گرمی دل‌ها، خصلت، طبیعت، سیرت، عادت، سرشت، خلق، مزاج وضع، اصل، روش، فطرت، رسم// طرز سالی سی...: بعد از سی سال نوروز به شنبه افتاد و خوش یمنی از راه رسید، ضرب‌المثل آن هم هنگامی که از کسی پس از مدت‌ها کاری یا عملی بخواهند// دُپاش: بپاش، بریز، پخش کن// دِکردن: کرده‌اند و انجام عملی// وازَم: بازهم// وار: بار//
بُبُر: بِبَر، محو کن// وا: با.