شعر شماره نــود و پنج / صفحه 178
بِـــتّو بِـــتّو کُـــــلُخه بـــاهــــــــار بـــــییامه! چـــــه بَـــــد ایــــن خــــو کُــلُخه نــگار بییامه؟
بـــــــــــرو اُن بــــیل بـــیار بــــتو ایــــــنایه! کُــــــلخ اَنـــــــدر کـــــلخ ســـــــــــــووار بییامه
پـــا درخــــت کُلّه کـــلخ مـــــــــعنی نِداره! بـــتو وا بــــیل کُـــــلُخه کــــــه یــــــار بییامه
چِــطُو ما بــیل به زِمــین اصـــلا نِبِشتیم؟ مین هرخو یوهِمین خوکُـلخه بِه بار بییامه
یادُمه مــندلی یـوباغ وکلخ کاسۀ اُودوغ! خــودش هُـــنگفت برو بِتّوکُـلُخه بِرار بییامه
مِـــن و وچّــایِ دِگـــه هــــمکاری داشتیم چِــــطَری نِتّوییم آخـــه کُــلخه قِـرار بییامه؟
کُـلخ وچاله یـــو نُورُخ همهیِ بِلبهکناری! بـــذر راســـتیه دُکار بِــل کُلخه نــگار بییامه
هِنگه اوراستیدُکارینکههِمینچارهکاره! بِــتّو بِــتّو کُــلخه هَــوار هــوار هــوار بییامه
عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
1401/12/13
اُن نُگای به درخت که زیر سِیطَره مالکیِّت خصوصی و پول و مول باشه تحقیر واقعی و عملیه به درخت و طبیعتِ، باید ماهیای دریا، پرندِگُن، هوا، درختُن، زِمین، مخلوقات آفریدگار آزاد باشن آق عمو هِمین و والسلام.
بِتّو: بکوب، ترم کن// کُلُخ: پاره خشت، پارهای از گل خشک شده// بیامه: آمد// چه بد: چقدر بد شد// خو: قطعات کرت بندی شده باغهای سیفی کاری یا سبزیجات// نگار: معشوق// کُلّه: توپک و گلولههای بزرگ گِل خشک// چطو: چطور یا به چه نحو و چرا// نبشتیم: نگذاشتم// یادُمِه: یادم هست//
مندلی: محمدعلی طرودی باغبان خدا بیامرز به کلههای پای درخت حساس بود و میگفت باید خوب کوبیده و ترم بشه!// اُودوغ: آب دوغ خیار// بِرار: برادر// وِچّای دِگه: همبازیها، بچههای دیگر// چه طری: به چه نحوی// نِتتوییم: نکوبیم// قرار: عهد و پیمان// چاله: گودی و باغچه// نورخ: تازه روییده و شاداب// بل به کناری: فاکتور بگیر، حساب نکن// دُکار: بکار// بِل: وا بگذار، بذار// هِنگِه: میگوید او// هوار: آوار، صدای فروریختن عمارت.
