شعر شماره نــود و چهار / صفحه 176
کــــل اســــــماعیلُم و مــــــــزدورِ دولِـــــــت نــــییُم مِـــــن گــــوشه گــــیر رنجور خلوِت
ســــــه چارتا وِچــــه دارُم قـــــد و نــیم قد هَـــــمِشُن دانـــــش آمــــــوزَن تُــــمُم قــــد
پِــــــــی درس و کـــلاس و دانـــش و کـــار قُـــــــدِمُنَن هــــــمه وا خــــوانــــــــش و بار
زَنُــــــــمَم خـــــــانه داره خــــــانه هــــــسته زَنــــی کـــــه اصـــلا نییه یَگ شانه خسته
ســــر بـــرج کـــه حـــقوقُم مـــــــــینِ جیبِ بــــه وِچّــــام هِــــنگه آقــــاتُن نِـــــــــجیب
نَـــک و نــــوکی نُــــباشه تـــــــــــا بُـــــخُفته آقـــــاتُن خـــــسته، بِـــیلین تــــا بُــــخُفته
رد هُـــــمباشه هفهشتروز تُو تُویِ برج دِگـــــه آقــــا نییُم مِــــن تُــوتُـــوی کُــــرچ
اُنَـــم وَخــتی کـــــه حاضـــر کِرده یَگ شُم کَل هُمباشُم به اسم صد شُم نه یَگشُم
کَل؟ این تاس مسی کو اینجه بِ جاش فـــــضولِ کَــــل نَـــــخود و هِـــنجه بـه آش
روز بــــیستُم دِگـــه اِســــمال هـــــــــستُم نــــخی ریـــش ریــش گَلِ دَسمال هستُم
هـــمه قــــهر هُــنکُنَن چــون پــــول نِدارُم تِـــــــــراز دارُم نـــــــــخ شـــــاغول نِـــــــدارُم
تـــــرازُم وا حــــــقوقُم صــــــــافِ صــــــــافِ کَــــل اســـــماعیل هِــــمُن شَـــعربافِ نافِ
بِ بـــیست وپـــنج و شیش کارُم خِلاصه یَ چُـــــسمالُم هــــمه بـــــارُم پِــــلاســـــــه
نه نُـــن دارُم نـــه هـــیچی خـــوار و بـــاری هَــــمِش دعـــــــوا یَـــه تَـــلِّ کـــــــارو زاری
یـــکی هِــــمِّت کـــــنه واســــــته حــــــقوقا کــــه کـــم هـــاباشه یَـــگ بار تَق و توقا
یَـــجوری بـــاشه کـــه تــا تــه تــویه بـــرج نُــــباشیم مـــثل مــــرغ یــــا تــوتوی کُرچ
کــــــل اســــماعیل هُــــمانُم وا سِــــــــلیقه اگــــه چِـــــندِر حُـــــــقوقُم کِــــرد اَفــــــاقه
عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
1401/12/14
مزدور: حقوق بگیر// نییُم: نیستم// رنجور: رنج کشیده، آزرده، دردمند، بیمار// وچه: بچه// پی درس: دنبال درس و مشق!// قدُمُنن: محکم و قوی// واخوانش: با خواندنی// یگ شانه: کت و کول، دوش، کتف دردمند// مینِ جیبِه: داخلِ جیب یا کیف// وِچّام: بچههایم// هِنگِه: میگوید// آقاتُن: پدرتان// نِجیبِه: اصیل،شریف، گرامی// نکّ و نوکی: پرحرفی و چانه زدن، سروصدای بچگانه، بازیهای همراه با سرو صدا// بُخُفتِه: بخوابد// بِلین: بگذارید، اجازه بدهید، فرصت بدهید// رد هُنباشه: میگذرد مدتی// توتویه برج: تب و تاب حقوق اول برج// دِگه: دیگر// توتو: مرغ و ماکیان// کُرچ: از تخمگذاری باز ایستادن مرغ و ماکیان// یگ شُم: یک وعده شام// کَل: کچل، بی مو// هُنباشُم: میشوم// صدشُم: صد وعده شام// تاس مسی: کاسه و لگن مسی//
اینجه به جاش: اینجا بود جایش// هِنجِه: میجهد، میپرد// گَلِ دسمال: نخ و لیفهی دور دستمال نخی// ریش ریش: نخی که از حالت تابیدگی خارج شده// هُنکُنن: میکنند// شَعرباف: مهتاب، شالنگی، کسی که پارچه از مو یا ابریشم میبافد// خِلاصه: تمام است// چُسمالُم: کسی که سرسری شستشو میکند// پِلاس: گلیم، فرشی که از پشم به رنگهای مختلف میبافند و پرز ندارد، به معنی جامهی پشمی ضخیم که درویشان میپوشند نیز گفته میشود//
خوار و باری: چیزهای خوردنی، آنچه مردم میخورند، ارزاق// تلّ: تپّه، پُشته// هاباشه: بشود// تق و توق: سر و صدا// ته تویه برج: روزهای آخر برج و کسری بودجه// چندر یا شندر: نقدینه ناقابل، پولی بسیار ناچیز، بصورت تحقیر و تخفیف و وجه اندک// افاقِه: بهبودی یافتن، خوب شدن.
