شعر شماره نــود و سه / صفحه 175
ضـــربالمـــثل اُن جُـــونِ زُبُن داره مـیایَه که دیـــوانه فِرار کن جُوُن داره میایَه
مِـــنظورِ نِـــظِر ایــنِ کــه آی مــــردم عاقل اُن بادِ جُـــوُنی به ســرش باره میایَه
لَـــجواز نـــییه غُـــد نـــییه، کــــینه نِــداره یَــگ نُو رخِ نُو رُسـته یِ گلزاره میایَه
حــرف دلشِ گوش بگیرهم دِلَکِش باش هــر چــند که دل آزرده یِ زاره میایَه
جُــــــرقِ جُـــــــوُنَک جـــــاج نـــــییه جـــــاج او تـــــــلخه نییه اُویِ مِــــدارَه میایَه
شینگ شینگِشِ بُپّا نُکُنی کُـمه کِلیمِش لِــفتَم نِــدِنی چون به فــشاره میایَه
اِنقَذ نُغُلی واسته چیشیش هُنکنی آخه چارِش به هِمینه که پِی چاره میایَه
امــــیدِ دلــــش بـــاش نِـــبِل غــصه بِوینه اُن بـــادِ جُوُنی به ســرش باره میایَه
عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
1401/12/11
فرصِت زندگی کمه، بزرگوارتِر اِز اُن باش که بِرَنجی یو، نِجیب تِر اِز اُن باش که بِرَنجانی یَه، زندگی زیبا یَه وا جُوُنا ما خیلی زیبا.
اُن: آن// جُونِ زُبون: جانمایه و اساس زبان مادری منظور است// میایِه: میآید، میرسد// جوون: جوان// بارِه: پر است و بهرمند است، در حال شکلگیری و پختگی است// نییه: نیست// غُذّ: در تداول عامه به معنی خودبین و بیشتر در جوان گویند. بچهی غدّی است، یک دنده، لجباز// نورُخ: شاخههای تازه روییده// نورِستِه: تازه روییده، تازه سبز شده، نونهال// همدلکش: همدل و همراه بودن و دل کوچک او را بدست آوردن// جُرقِه: تند و تیز و چابک است، زرنگ و سیاس// جُووُنک: جوانی که دل گرمیاش ماییم، جوان کوچک، نوجوان// جاج: بوتهی خاردار سفیدی که در مراتع و باغات میروید و به عنوان هیزم کاربرد داشت، علیالخصوص چهارشنبهسوریها// تَلخِه: علف هرز// اُویه مداره: مثل آبی است که در مدار و گردش آبیاری برقرار و روان است، با برنامهای منظم// شینگ شینگش: سرزنده و شاد بیش از اندازه، کسی که بسیار خوشحال و شادمان است// بُپا: مواظب باش// نُکُنی کُمِه کِلیمِه: جَرّو بحث نکنی، دعوای لفظی نداشته باشی// لِفتم ندنی: معطل هم نکن// اِنقَذ: اینقدر// نُغولی: پیله کردن، تجسس، ور رفتن، بقول ما چکولیدن//
چیشیش: چه چیزیاش// هُنکنی: میکنی، انجام میدی// پِ یِه: دنبال// نِبل: نگذار، اجازه نده// بِوینه: ببیند.
