شعر شماره نــود و یک / صفحه 171

به لُــو دُهُــــنُم بِـــرسه به وِچِّــــــگُنُم نِرسه      به وِچِّــگُنُم برســـه به لُـــو دُهُــنُم نِرسه
هِـــنگی‌که چُکا کُنُم هُـمباشه چیزی نِرسه      وِچِّــه هام گُــسنه بُـمانن سارِوُنُم نِرسه
یکی دوتاکه نییَن خوردوکِلُن هشت‌نَفِرَن      یَ قِـلیف اِشکنه‌کشک اشک‌فِشُنُم‌نِرسه
بُـــوِرِت بــاشه دلُــم یَگ پِرویَم غش هِنِره      بَـــــدِ امــا کـــه به ایـــن ناله کنُنُم نِرسه
دل دِوِســتُم بِهِشُن روزُم و شُوم وَقفِشُنه      نُن خــــشک بل بُخورَن نُن رویونُم نِرسه
حــالا وا این همه حرفا تو نُگا این طَرییه      خشکه لوچام‌خُب نییه به وِچِاگُنُم‌نِرسه
ســــال و مـــاه ســــخته یو خــرجا سِنگین      هَــم به لو یو دُهُنُم هم به بیونُم نِرسه

عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
​​​​​​​  1400/02/30

بله معرِفِت قِشنگه اگه رحم و تِرَّحُم و مرحَمِت باشه، هوای همدِگه یَ داشته باشیم قربُنِتُن.

لو: لب// دُهُنُم: دهان من// وِچِّگُنُم: بچگان من (این ضرب‌المثلی شاهرودی است)// هِنگی: تو (شما) می‌گوئی// چُکا: چه کاری// هُنباشه: می‌شود//
گُسنِه: گرسنه// بُمانَن: بمانند، باشند// ساربُنُم: ساربان من، شتربان، در اینجا صاحب اختیار و سرپرست است// نییَن: نیستند// خوردُکِلُن: کوچک و بزرگ// نَفِرَن: نفرند// قلیف: دیگه مسی کوچک// اشکنه کشک: خوراک آبدار که با آرد و پیاز و روغن و نعناع و کشک درست کنند// فِشُونُم: فشانم، ریزنده و ریزان// بُوِرت: باورت باشد// پِرویَم: ذره‌ای کمتر// غش: غشی، بیهوشی، ضعف، مدهوش، طالب و حریص نبودن در چیزی// هِنِره: نمی‌رود// دِوستم: بسته‌ام// بِهِشُن: به ایشان// روزُمُ شُم: روز و شبم// وَقفِشُنِه: در اختیارشان قرار داده‌ام دار و ندارم را// بِل بُخورَن: بگذار تناول کنند، میل کنند// رویُنم: رویان، شهری در بخش مرکزی شهرستان شاهرود// این طریه: این جور و اینطور است// لوچّام: لب و دهنم// بَیُنم: بیان من، زبان آوری، سخن آشکار، شرح و تعبیر.