شعر شماره هشتاد و هفت / صفحه 161
آرزوم جـــامه ســــیا بِ وِچِّــــگی! ایــــن کَـــمُو خـــــیلی چیزا بِ وِچِّگی!
جـامه ای کــه اِز جِلو وا بِ یَکم! هــــــــوس ســـــــینه زِنــــــا بِ وِچِّگی
اُن کــه زِنــجیل هِزه زِنجیل برنج! شـــــانه سر شانش چه ها بِ وِچِّگی؟
پا برهنه آق حـسین و شاحسین مـــینِ هـــیئت خِـــنده هــا بِ وِچِّگی
هـمه چی وا سادگی بِ نه کلک! خِـــــنده گـــریه بـــی ریــــــا بِ وِچِّگی
دلِ وِچّا گـــرم و قــرص بِ "بُخُدا" قِسَـم راستِ اُنایَم "بُخدا" بِ وِچِّگی
"بُـخدا" هــرچی بـگی خیلی کمه! جُــــــن فِــــدایی پــا به پـا بِ وِچِّگی
وچـــگی آی وچــــگی آی وِچِّـــگی! هــــرچـی داشتیم وا صُفا بِ وِچِّگی
آرزوم خُب بِ یو مـو چویی نِبه غــم چیشی بِ خِــنده ها بِ وِچِّگی؟
عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
1401/11/06
سه چیز مینِ وچگی جا بِشتیم شادی یو خِنده بی دلیلِ، دوست داشتِن جُن جُنی کَلّه کِشویی یا چُکه پُرسیهای بی پایُن، یادش بخیر وچگی.
جامه: پیرهن، پیراهن// سیا: مشکی// بِ: بود// وِچگی: بچگی، خردسالی// کَمُو: کوچک و خیلی کم و مختصر// جِلو وا: پیراهن مشکی مردانهای که روی قفسه سینه دو تیکه بود و با چند دکمه باز و بسته میشد برای سینه زدن در ایام عزاداری// سینه زِنا: سینه زنها، در هیات دو گروه زنجیر زن و سینه زن بودنند// زِنجیل: زنجیر// هِزِه: میزد// زنجیل برنج: زنجیری که بسیار ریز و پربافت و از فلز برنج بود// شانه سرشانش: کتف و پاروی پشت آدمی//
کَلَک: حیله، خدعه، نیرنگ// قُرص: محکم// مو چوئی نِبِه: بهانهای واهی نبود// مینِ: داخل، درون، لابلای// جابِشتیم: جا گذاشتیم// کله کشویی: به جایی نگاه کردن مخفیانه، سرک کشیدن از روی کنجکاوی// چُکوپُرسی: سوالات گوناگون بی ربط و باربط و مکررا پرس جو کردن.
