شعر شماره هشتاد و پنج / صفحه 156
شــــاطُر اَمَد جـــای نُن تُرش هـادِن! گُـــــنده یِ اِنقَذییا تـــــرش هــــادن!
یَه مِـــنَم آرد و سبوس گفتـه بگیر! مـــــــارُم امــــــا آرد بــــد گــفته نِگیر
آخــــه امروز هُخواییم رشته کنیم! نذر آش کشکو یـو آش رشته کنیم
در و هـــــمسایه هــــمه مــــــنتِظِرَن! آش نُــــباشه هـــــمه اخم کِرده هِرَن
مَــــــعطِلُم، رام هِــــنِندازی چِــــــــرِهَ؟ بـــعد مِــــن تا هِــــــمییا زودی هِــرِهَ
خــــوا نا خــــواه مِـــــنَم کــــــار دارُم! غـــیر ایـن ترش و سبـــوس بار دارُم
دیـــــگ بِباره رو کِــــله هِـــــــنجوشه دلِ مـــارُم بــــیشتِرَک پُـــــر جـــــوشه
هــــادِن اُن گُـــنده یِ تــرشه تا بِرُم هَــــپوکَل مــــانده یِ شِـــــــرّابه نِرُم؟
واقعا مُس مُسِ تو بی خودی یــه! مـــــشتِریتم خودی یـو نا خـودی یه
شــــاطر اَمَــــد بـــه اُنِّش وَر خــــورد! دســــت و پاهاش به قِـیدِ در خـورد
درِ کَـــته لَت بِلَت یَــــگ وَرُ نــــــــیم تـــیز و بُرایو کُـــل و یَـــــگ زَر و نیم
غُـــرِلُند کِـــرد که دِتِرکیده یِ موش! خِلتِه یا کیسه یِ آردِت بگو کوش؟
بِگی این ترش و سبوس و یَکَم آرد کـــــاچِگی کِـــــردی بُبُرّی پـــامه کارد
اَمَد اَمَد بِزی یی واســـته یَه ترش! جُـــنِ مــــرگ وِجّه بِپِّر یــا که بِتُرش
بِـــگِتُم ترش و ســــبوس، آرد یَکم! تُـــف و لَــــعنِت بـــه ســرِ کارد یَکم
راه بییُفتییُم و تــند تـــند بـــه دو! رو بـــه خــانه آرد و یَگ گنده به تو
هِــــی نُگا عــــقب سَــــری هِنکِردُم! لِــک لِــکِ خــــاک به سَـری هنکردم
کــارد کجا بِ دُرُغ هُنگفت هَمِش؟ اگـــه نه صـدتا فُش هُنگفت کَمِش
عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
1401/10/26
شاطُر احمد: به فرد خاصی اشاره نشده، اسمی انتخابی است// جای نُن: بجای نان، عوض نان به من خمیر مایه بده// تُرش: خمیر چندین روز ماندهایست که بجای خمیر مایۀ امروزی بصورت سنتی در نانواییها کاربرد داشت// گُنده: گلوله خمیر بزرگ// کلان اِنقَذییا: خیلی و اینقدر بزرگ (با دستان خود یک گلوله بزرگ را نشان دادن)// یَ مِنَم: یک من هم (سه کیلو)// مارُم: مادرم// آخه: زیرا، چونکه، آخر این که// هُخوایم: میخواهیم// رشته کنیم: رشته برش بزنیم// آش کشکو: آشی که همه مخلفات رو دارد (بُنشن)منهای رشته با پیاز داغ و سیر داغ و کشک فراوان// معطلُم: بیکارم، فرو گذاشته علاف//
رام هِنندازی: راهم نمیاندازی، به خواستهام توجهی نداره// چِرَه: چرا؟// ای شاطر بعدِ مِن تا هِمییا: پیش نوبت من هستم؛ اما بعد از من هر کسی آمد زودتر رفت// هِرَه: میرفته است// خواه ناخواه: چه بخواهم چه نخواهم// مِنَم: من هم// دیگ: ظرف فلزی یا سنگی که در آن خوراک پخته کنند، قلیف بزرگ// بِباره رو کِلِه: روی اجاق است و پر از محتویات با آب// هِنجوشه: میجوشد، قلقل میکند// دل مارُم: دل مادرم// بیشتِرَک پُرجوشِه: بیشتر از آنکه فکر کنی جوش میزنه و دلواپسه// تابِرُم: تا بروم// هَپُوکَل: سردر گُم، گیج و گنگ شدن// شِرّابِه: پاره پاره، ریز ریز// نِرُم: نَرَوَم// مُس مُس: آهسته کار کردن// بی خودی یه: الکی و از سر تعلل و کوتاهی است// خودی و ناخودی یه: غنی و فقیر کردن مشتری و مردم، پارتی بازی و...//
اُنِّش: غیرتش، شخصیتش// وَرخورد: بدش آمد// قید: چوب اتصال بین پایههای در یا چهارچوب// درِ کَتِّه: درب انبار آدر// لَت بِلَت: جفت وجور نبودن، پیش و پس// یَگ وَرُنیم: کج و بی قواره// تیز و بُرّآ: تراشه دار و بُرّنده// کُل: کوتاه// یَگ زرع و نیم: یک متر ونیم (اندازهاش)// غُرِلُند: زیر لب غر زدن و ناراحت بودن// دِتِرکیده: نفرینی که از سر عادت عنوان میشد، ترکیده شده، متلاشی شده// خِلتِه: کیسهی پارچهای// بِگو کُوش: بگو کجاست و یا کو؟// بِگی: بگیر// کاچگی: پر حرفی// بُبُرّی: به بُرّید// پامِ کارد: پای مرا کارد یا چاق بُرید// بِزی ئی: زدی و گفتی// واسته: برای// جُنِ مرگ: جوان مرگ// وِجِّه: بِپَّر// یا که بِتُرش: دور شو و بمان و ترشیده باش// بِگِتُم: گرفتم// یَ کَم: مقداری کم// تُف: آب دهان// را بییفتییوم: راه افتادم// تندتند به دو: آهسته دویدن و تند راه رفتن// به تُو: به حالت تاب دادن و دور سر چرخاندن// هی نُگا: هردم نگاه// عقب سری: پشت سر// هِنکِردُم: میکردم، مینگریستم//
لِک لِکِ: پُرحرفی، وراجی، حرف زدن زیادی و بی مورد// کُجا بِ: کجا بود؟// دُرُغ: دروغ// هُنگُفت: میگفت// هَمِش: همهاش، همیشه// فُش: فحش، ناسزا، حرف رکیک// کَمِش: کمترینش.
