شعر شماره هشتاد و چهار / صفحه 155
هـــشتِ خُـــو یـــو تُـــنگِ اُو یــو ماتِشُو! مُــــرتُو مُـــــرتُو پُــــف و کـــــو یــــــــو آتیشو!
وِچَّــــــــک اِز لِــخ لِــخ کُــــوش وِپِّـــرییَه! هـــــــشت خـــــو بِ هـــو یو هــــو یو آتیشو
لافــــچه رو کــــولشه نِزلِه به کَــــــــتِش! وَرّایَــــــــــه وا خـــــــــیز و دو یــــــــــــو آتیشو
مـــارش هِـــنگه چِـــره جنّی هـــابی یی؟ بِـــگِتی را مــینِ خو یو نصف شُو یو آتیشو
کُلُخ اِندازُمَم اِز دست توهِنسوزه پِــسِر! کِلِه پر کُندهیِ نیمسوز نییه خو یو آتیشو
هــــشت خــو باشی یــــو اِز جات بِپِّری! یـــعنی پُر دردی یــو پــر لِرز و تو یو آتیشو
خوبِرَفت اِزسَرُم از فَلایِ این وچهی کُل! مُـــــرتُو مـــرتو پُــــــف و کُـــو یـــــــو آتیشو!
عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
1401/10/19
هشتِ خُو: دراعماق خواب، خواب عمیق و سنگین// تُنگِ اُو: کوزه آب// ماتِشو: شب مهتابی و روشن// مُرتُو مُرتُو: یاواش یاواش، آهسته آهسته، یواش یواش// پُف: فُوت، بادی که از دهان برای روشن کردن و دمیدن آتش یا خاموش کردن چراغ و شمع خارج کنند// کُو: دمیدن با دهان به هر دو دست برای گرم کردن آنها// آتیشو: آتش کوچک بدون دود// وِچّک: عنوان بچه با ترحم و دلسوزی// اِز: از// لِخ لِخ: با پاشنهی خوابیدهی کفش به زمین کشیدن و راه رفتن// کوُش: کفش// وِپِّریه: با رعشه از خواب پریدن// هشت خُو بِ: در خواب عمیقی بود// هوُ: صدا، آواز، فریاد، جارو جنجال// هوُ: چرک و زردآب زخم، زخمی که چرک و آماس پیدا کند، هوُزده یا هوُکرده// لافچِه: لحاف کوچک، لحافچه// روکولشه: روی شانههایش است// نِزلِه: سرکتاب، دعایی که از دعانویس گرفته میشود// کَتِش: کِتفش// ورّآیه: در حال راه افتادن و رفتن هست// واخیز: با جست، با جهش، بلندی ارتفاع، بلندی طاق و دیوار//
مارِش: مادرش// هِنگِه: میگوید// چره جنی هابی یی: چرا از حالت عادی خارج شدی؟// جن: موجود خیالی و غیر مرئی بین انس و ارواح، واحدی جنی، مونث آن جنیه//هابی ئی: شدی// بِگِتی: گرفتی// مینِ خوُ: حرکت در میان خواب// نصفِ شوُ: آخرای شب// کُلُخ اِنداز: بعد از نوه، نتیجه، نبیره و ندیده است// هنسوزه: میسوزد// کِلِه: اُجاق// کُندِه نیمسوز: هیزم و چوبهای نیمه سوخته// نی یه: نیست// اِزجات: از محل استراحت و یا نشستن//
بپّری: یهو بلند شدن و جست زدن// لِرزو: لرز بعد از تب// توُ: تب// فَلایه: جمع فَل بهانههای کودکانه// این وِچّهی کُل: این بچه فلج، شَل، افلیج.
