شعر شماره هشتاد و یک / صفحه 148
خــــــــــاطراتی دارُم اِز خـــــواجه یِ شـــــهر صــــد هزار شــــکر به اُن خـــــواجه یِ کَر
سَـــــــرِ راشــــــه یَــــه روزی ســـــد کِــــردن تــــــا بِـــــدی گـــــفت چــــقد بــــــد کِردن
اخــم و تَـــخم داشــت جسور بِ همه جا شــــــامسِش اُن روز نِبه یَـــــــگُّله جــــــــا
وَخـــت طُــــوق و عَـــلَم و نـــخل ســر کول وِتِــــنی وا غُـــــرِلُنـــــد مـــــثل یَه غــــــول
خــــواست بــــره دوکّــــنِش او داد بِـزه بِ ایــــن پـــا اُن پــــا بِــــزه فِـــــریاد بِــزه بِ
مـــینه این داد و هـوار بِرِسی یَگ سَـرواز گــــفت عــــمو داد نِزِن بـــسّه یَـــه غـــــاز
مِــــنه مــــــــــاموره بـــه ایــــن را کِـــــــردن ایـــنطَری واســـته زَنا رائـــــی وَر را کِردن
صـــــف مـــــردا نییه زنـــها بـــه صَــــــــفَن را بِـــندُنه بِـــوین کـــــه یَگ بُرّی بِه کفن
در جُوابِ سَرواز گفت که هستُم خواجه واســـته این مــــردم شهر دوکُّنُم حراجه
وِچّـــــو سَــــرواز بِــــخِندی گـــفت بـــــاش خواجه یا هرکی به غیر خواجه آرُم باش
دو ســــه دفـــعه دِگَـــم گـــفت خــــواجَم وا تو هستُم سَـــــرواز مِنُمَه مِـن خواجَم
ریـــــــــک سَــــــــــــرواز یَـــــــهو وا هــــــابه خــــواجه در رفـــت اِز کــــوره شـــا هــابه
تِـــــــشَر و تـــــوپ بِـــــزه بــــسه کـه نِخِند بــــــــعد اِزیــــــن ایـــــــنطَریا رایــــه نِـوِند
تـــــویه سَـــــرواز وظــــــیفه بـــــه کـــــــنار صــــدتا هِــــمتو تویه بِــــستُم بــــه چنار
بــــــرو اِز پــــــــیش دو چـــــشمُم بُـــــگُریز ایــــنهــــمه حــــرف نِــــزِن مــــزه نِــــــریز
اســــتوار فـــــرمانده سَـــــرواز درمــــــــانده مــــینه ایـــــن یَـــــکّه بِــــدو جــــــــامانده
بِرِســـــی گـــــفت بـــــه سَـــــرواز ســــــرکار فـــــامیلش خــواجه یِ این اِی خُش کار
مـــــینِ ایـــــن کــــوچه یَــــه دوکُّــــن داره نـــــییه خــــواجه مــــرده شـــور جُن داره
بِــــل بــــــره دوکُّــــــنشه وا کـــــنه ایـــــــن شـــمع خــــیرات هـــادِنه خــواجه یِ این
مـــــثل ایــــن مـــــرد کــــمه ســـخت نِگیر بِــــل بـــره بـــانه بــــسه وَخـــــته نِــــــگیر
خــــــــــواجه اِز مـــــــــینِ زنــــــا رد هــــــابه کـــــسی نِـــشنَفت کـــــه بـــــگه بد هابه
عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
1401/09/28
خواجه: محمد خواجه بقال معروف شهر(ممد کل اندسماییل) که بین مسجد امام حسن و تکیه بازار (زنجیری) و نبش کوچهی پشت تونی حمام کل عبدالله و روبروی دبستان اردیبهشت مغازه داشت// خواجه: صاحب، آقا، سرور// خواجه: مرد عقیم، نازا// سرِ راشه: سر راهش را// سد کردن: راهبند گذاشتند//
تا بدی: تا دید// چقد بد کردن: چه کار زشتی انجام دادند// اخم وتخم: ترشروئی، چین در پیشانی و ابرو// جسور به همه جا: جرات داشت و نترس بود و حاضر جواب// شامسش: شانساش، بخت و اقبالش// نبه یگُّله جا: جایی برای تردد و رفت و آمد نبود// وخت توق و علم: روزهایی که مصادف بود با برداشتن توق و علم نخل در شاهرود// سرکول: روی شانه// وتنی: مصر شد، پیله کرد// غرولند: زیر لب غر زدن ناراحت بودن// مثل ی غول: مثل موجودی افسانهای// دوکُّنش: دکانش، مغازهاش// داد بزه بِ: سر و صدا راه انداخته بود// بزه: انجام داد، زده// مین: بین، وسط// سرواز: سرباز//
یَ غاز: یه پاپاسی، پول خرد و اندک و جنگجوئی کردن// اینطری: به این شکل// رائی ور را کردن: محلی برای استقرار خانمها درست شده (مردانه زنانه کردن)// ی برّی: یک تعداد قابل توجهی ایستادهاند//کفن: باز ایستادن، باز داشتن، در کف کوچه یا خیابانند// وچک سرواز: طفلک سرباز//
مِنُمَ: من هستم ببین// ریکّ: لب و لوچه، دهن با نیشخند، تبسم// وا هابه: باز شد// شاهابه: مستولی شد، چیره// تشر و توپ: از روی غیظ و خشم به کسی حرف زدن// نِوند: نبند// همتو تویه: مانند تو را// یکه بدو: تک دو زدن، در حال و هوای به این آشفتگی کاری و اموری را پیش بردن// هادنه: بدهد// بل بره بانه بسه: بگذار برود بهانه دیگه نگیر// مین: بین// رد هابه: گذشت و عبور کرد.
