شعر شماره هفتاد و نه / صفحه 144
وِرَق اِمــــتِحُنی وا مـــداد شــــیر نـــــــشُون داری؟
که دوتــــا هــــادِنی، فـــردا بــــیارُم دوتـا دو زاری؟
نُـــگا کــــن مـــــــمرضا نِشنَفتی حرفامِ کَری انگار؟
بُــپُرس اِزمِــن که اِی وِچه توئی اینجِ چُـکا داری؟
وَخِــــز اِشـــتُو کُـــن ویاالله که دیرُم هابیه والله!
الُن فِرّاش هِنتُویه درِ قایُم هُمانُم واسته بـیگاری
وِتیز صف پشت صف دارن هِرَن وِچاکلاس آخه
بــه چـــویِ ناظُم و اُن آق مـــعلم تـــــــو سُزاواری!!
چِقَد مُس مُس، نِـــسیه هِندِنی یانه چِره ماتی؟
وِلش کُن پس نخواستُم مِن هِرُم واصــــدگرفتاری
مِـــدادُم یگ کُــلِه قدو سرش کُندِه چه بد هابه
وِرَق،ای اِمتُحُون ایکوفت! اِیکــاری چــــه بیکاری
عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
1401/08/08
شما هِنوزُ اِز دست آدُما ناراحت هُنباشین؟ هِنوز واسته تُون روشِن نِبییه که نُباید اِز آدُمیزادا انتظار داشت؟
وِرَقِ اِمتِحونی: کاغذهای دولای خط دار بلندتر از کاغذ A4 امروز// مِدادِ شیر نِشون: مداد معروفی بود در سنهی ۴۰ و ۵۰// هادِنی: بدهی//
دوتا دو زاری: منظور دو عدد ۲ ریالی بود// ممرضا: بقال روبرو دبستان اردیبهشت و همکار خواجه (اگر درقید حیات هستند سالم و سلامت و اگر مرحوم شدند روحشون شاد)// نِشنَفتی: نشنیدی؟// بُپُرس: سؤال کن// وِچِه: بچه// اینجِه: اینجا// وَخیز: بلند شو// اِشتُوکن: عجله کن// دیرُم هابیه: دیرم شده//
فرّاش: خدمت گذار دبستان// هِنتویه: میکوبد// قایُم: محکم// هُمانُم: میمانم// واستِه: برای// وتیز: بِپَر// هِرَن: میروند// وچّا: بچهها//
به چوی: به چوب و تنبیه// سُزاواری: سزاواری، لایقی// مُس مُس: آهسته کاری کردن// هِندِنی: میدهی// ماتی: متحیری// پس نخواستیم: منصرف شدن از خرید// هِرُم: میروم// کُلِه قد: کوتاه قد، بند انگشتی //چِه بد هابِه: چقدر بد شد// کوفت: آسیب،آزار، صدمهای که از سنگ و چوب یا مشت و لگد ببدن برسد// کاری: نوعی نفرین.
