شعر شماره هفتاد و هشت / صفحه 143
چه کم پیدایی ای همشیره چَن روز سُــراغ اِز ما وِگیر یگ ذره چَن روز
چه خُب بِ دورِهم، واهـم بیییم ما بــــیا، اِزنــو بُــمان هـــمواره چَن روز
اگِــــــه سختت نییه کــــــاری نِداری بُــمان اینجِه خُبه یک کاره چَن روز
نِــــگو نَه ای خـــویار جُن مِـن هِـلاکُم دِلُــــم شـرّابه یِ، یـــگسره چَــــن روز
بـــچشمُم خــو نُــمانده چـــشم براهُم چِشی بِ ناخوشی یکباره چَن روز؟
نِـگو سـی شی نیاِرزُم من خویار جُن کنارت هستُم و هیچ کـاره چَن روز
امــیدوار باش کـــه دردت چـاره داره یَــــــهو دردا هِـــره هــــمواره چَن روز
عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
1401/08/05
همشیره: خواهر// سُراغ: نشان و علامت، پرسش از جا و مکان کسی، سراغ گرفتن؛ کسی را جستجو کردن// بیییم: بودیم// اِزنو: دوباره// بُمان: بمان// اینجِه: اینجا// خویار: خواهر// هِلاکم: خستهام، نابودم// شِرّابِه: پاره پاره، ریز ریز// خُو: خواب// چشم براهُم: دلواپسم، نگرانم// چِشی ب: چه چیزی بود؟// ناخوشی: بیماری، مریضی// سی شی: سی شاهی، یک ریال و نیم (یک قران و پنجاه دینار)// نیاِرزم: نمیارزم، ارزش ندارم// یَهو: یک مرتبه، ناگهان//
هِره: میرود.
