شعر شماره هفتاد و هفت / صفحه 141

باجیم اِز دریچه دادُم هِنزِنه!
یَکمی حوصله کن تا مِنَم وا تو بیام!
هی به مِن هِنگه خیالُم جَمعِ اِز تو
اِی وِچه‌یِ خُب
اما اُن بی پییِرا زاغت چو هِنزِنَن
اِز دم در تو جلوتر نِرِوی!
باجیم هِنگه مِن و تو هِندانیم!
زندگی اِز دم در به اُن طرف دیدِنیه
فکر هرکی که بگی
فکر مِن یا تو یا هرکی دِگه!
اِز دم پازینه به یَه جایی هِرِسه
پس بدان اِی پِسِرُم!
همه وا هم فکری
به هِمُنی هِرِسیم که بزرگا گفتن
فکر بکر ساختِنیه!
فکر نو ساختِنیه!
حالا کی هِنتانه روی فکر، این همه پوش و تُوپوش بِزِنه؟
مگه همچی یَه چیزی هُمباشه؟
مگه هرکی که بگه هِنتانه؟
فکر بی مرزه عزیز دِلَکُم
فکر مِن یا تو یا هرکی دِگه
فکر سر منشأ آزادگیه!
فکر سر منشأ هر زندگیه!
زندگی اِز دم در به اُن طرف دیدِنیه
حرف باجیم هِمینه!
وَخه کُوشاته دُکُن تا بریم اِز دم در اُنوَر تِر
تا بریم فکر کنیم ما بِیتِر

عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
​​​​​​​  1401/07/18

باجیم: مادرم، آذری خواهرم// دریچه: در کوچک، پنجره‌ی خانه، دربچه و درچه هم می‌گویند// دادُم: صدایم// هِنزِنه: می‌زند// حوصِله کُن: صبر کن//
هی بِمِن هِنگِه: همه‌اش به من می‌گوید// خیالم جعمه: خاطرم آسوده است// ای وِچِه‌ی خُب: ای بچه‌ی نازنین// بی پییِرا: بی پدرها، یتیم‌ها//
زاغت چُو هنزنن: در کمین تواند، تو را می‌پایند// نِرِوی: نروی و خارج نشوی// هِندانیم: می‌دانیم و آگاهیم// دِگه: دیگری، کسی// پازینه: پلکان//
هِنرسه: می‌رسد// پوش: چادر بزرگ، خرگاه// توپوش: پارچه ضخیمی که برای دم کردن غذا به‌کار می‌رود، دم کنی// هُنباشه: می‌شود// هِنتانِه: می‌تواند// دِلَکُم: دل کوچک من// وَخِه: بلند شو// کُشات: کفش‌هایت// دُکُن: بپوش// اُنوَرتِر: آن‎طرف‌تر// بیتِر: بهتر.