شعر شماره هفتاد و شش / صفحه 140
دو بِشَک هابییُم و حرفی هِنُنگُم بِه کــسی
جُز یَه تعریف و یَه تِمجید هِنُنگُم بِه کسی
اُن کِه تاثیر خُبی بِشتِه کِه تعریف هِنُخواه
مــــینِ قلبِ همه جا دارِه نَه کَمتِر کِه بَسی
خیلیا اینجِه بییا مییَن و بِشتَن اَثِــــری
اَثِـــر خُـــب، بدِ وِل کُــــن نُمانَ،خار و خَـسی!
هِرِوَن یا هِرِویم ما همه یَگ روز بُـــــخدا!
بــعضی اِز قُــــدرِتُ بعضی دِگه اِز دُنیا پَسی!
یکی مَحبوبِ، یکی نالِه یو آه وَر رَ دِشِــــه
خـــوشبِحال کِــسی کــه بِشتِه اَثِر بیشُ بَسی
عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
1401/06/31
اَصیل بودِن شرط لازُمِ واستِه اَثِر گُذاریِ پایدار بِه شهر و شهروِندا پَس ِاز نِظِرِ مِن مُدیرای بومی و اَصیل ِبیتر بِنتانِستَن شاهرود و شاهرودیه بِه پیشرفتهای چشمگیر بِرسانَن؛ هِنگین نَه؟ اِمتُحُن کُنین!
دوبِشک: دو دل بودن// هابییُم: شدهام// حرفی: سخنی، مطلبی// هِنُنگُم: نمیگویم// یَ تعریف: یک شناساندن، یک حقیقت امری را برای کسی بیان کردن// تمجید: بزرگ شمردن، کسی را به بزرگی نسبت دادن و به نیکی ستودن// اُنکه: آن کس که// بِشته: گذاشته است// هِنُخوا: نمیخواهد، لازم ندارد// مینِ: داخلِ، در، تویِ// اینجِه: اینجا، این مکان و این شهر// خیلییا: خیلیها، تعدادی// بییامیین: آمدهاند// بِشتَن: گذاشتند// نُمانَ: باقی نمیماند//
خار و خسی: خار و خاشاک، خورده کاه// هِرِوَن: میروند// هِرِویم: میرویم// پَسی: عقبی، دنبالی// وَر رَ دِ شِه: دنبالش است، پشت سرش است.
