شعر شماره هفتاد و چهار / صفحه 137
تـو گــفتی شهر ما شاعر زیاده؟ کــــیاشُن غُـــــــدَّن و دارن افــــــاده؟
کــیه مَــتّب نِرفته شعر هِنگه؟ عجیب هستِ او، یعنی فوقالعاده
کــیه دُمـــبِه نِــکِرده بَعبَعی کِرد بــه کــی هِـنگَن کیایَن صافِ ساده
اُنا آمُـــخته یَــن اِز آچــــه کِردِن درســت پـــا هِــــمبِلَن نـــه بی اراده
بـــگین حـــرفاتُنِ عـــــیبی نِداره اُنــی کــه گـــوش بگیره وا سُوواده
چــره ماتی که اُمی شاعری کِرد هــــــزار اُســــتا بُــــبُرده اســـــــتفاده
نُگاری که نه راه هِندانه نه چاه چــــطوری پـــس هِـرانده مینِ جاده
نــه ســخته شاعری نه راهِ دوره هـــمه وایِـــد بیــــایَن پـــا پـــــــیاده
خُبه وا هم دِگه همراه باشـــیم بــگیم فـــاتَح به هر فیس و افاده
عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
1401/06/27
خُبه که وا شعر به صورِت توصیفی برخورد کنیم نه تجویزی، چون سخن عطیّه خداوِند به اِنسُنه و همه آدُما در سخِن گفتِن آزادن و شعر واسته مردم فقط واژهایه واسته نامیدِن نوعی خاص اِز سخن که تاثیری ویژه به مخاطِب هِمبِله و اُن یعنی شعر بدون تعریف و قوانین و قواعدی که واستِش هِنتِراشَن.
غدّ: خودبین// اِفاده: تکبر، خودخواه// متّب: مکتب// هنگین: میگویید// آموخته: عادت// آچه: حرکات و راه رفتن بچگانه// هِنبِلَن: میگذارند//
بِگین: بگویید// چره ماتی: چرا متحیری// اُمی: کسی که در کودکی درس نخوانده و خواندن و نوشتن را بلد نباشد، منسوب به مادر// اُستا: استاد//
بُبُردِه: برده است// نه را هندانه نه چاه: کسی که راه و چاه را تشخیص نمیدهد// هِرانده: میرانده// واید: باید// فیس و افاده: غرور و تکبر و خود بینی.
