شعر شماره هفتاد و دو / صفحه 134
یَــه شُـــو مِیمُن بی یِیم ما خانه عِفِّت ســر آخِـــر هِی بُخُوردیم خون و خِفِّت
اُنَم چـــی؟ واســـته یَــــگ دانه گلابی! بِـــــتُرشی، وا بُـــــمانی! ای گــــــــلابی!
کی هِندانِست که کِرمی بِ نَه سالُم؟ اِز اُوِنــــگ کِــــــردِه وا عــــباس خـــالُم!
مـــــییُنِ دوری یـــو پـــیش یَـــــه آلـــو بـــییَن، وا چُـــلمِه اِنــــگورای خـــــــــالو
تـــعارف کِــــرده بِ او اِز ســـرِ شُــــــوق گـــــــلابی یِ بِـــــگِتُم هِــــمچی وا ذوق
کِــلَف کِـــش کِــردُم و گُفتُم چه عـالی ایـــنه تـــحفه نـــطنز! نَه فرش و قالی!
یَــه چُفَّست و نُــگا کِـــردُم بِــه مغزِش چـــه کِـــرمی اَه! خِــــرابه کــــار نَـــغزش
خُبِه مـرگ واسته مِن ای کوفت کاری گـــلابی واســـته بــــیمار، کوفت، کاری
ایـــنه گُـــفتُم بِلا گُـــفتُم یَـــهُوئی وِجــیغی عِفِّت و گفت هُو چه هُوئی!
کــیه هِـــشماره اســـبِ دُنــــــــدُناشه؟ اُنَـــم اســـبی کـــه پیشکش وا اُناشه؟
وَخِـــه جَــم کُـــن تو اُن ریختِ قِناسه قِـــناسه ریـــختِ نـــاشـــــورِت، قِناسه!
نُــمَک نِــشناس، نِــــزِنگـــیده هِـــــزِنگِه هـــزنگِه گُـــو دو آخــور، خُــــب هزِنگِه!
سَــرُم تَــه، کِرم و تخم، پوستِ گلابی بِــدستُم عـــینِ یَــــگ کــــاسه لُــعابی
هِــــنِندانُم چِـــطو پِــــرتُوش کِــــــردُم بُــــخُورد کـــاسه ســــرش ناتُوش کِردم
پِـــشیمُن هـــابییُم اِز کِــردهیِ خویش چه سود؟ ســودی نداره طعنه و نیش!
عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
1401/06/21
یَ شو: یک شب// مِیمُن: مهمان// بی ییم: بودیم// سر آخر: آخر سر و پایان مهمانی// خفِت: سبکی در جسم و عقل و کار// اُنم چی: آنهم چه چیزی// واسته: برای// وابُمانی: نیست و نابود شوی// کی هِندانست: چه کسی میدانست// اُوِنگ: آویز شده// کرده وا: باز کرده// خالُم: خاله من// مییُن: داخل// دوری: بشقاب بزرگ مسی// بی یَن: بودنند// وا چُلمه: با خوشهای کوچک انگور// خالو: دایی// بِگِتُم: گرفتم، برداشتم// همچی: هم چنان//
کِلفکش: با ولع به دهان گرفتن// یَ چفّست: هورت کشیدن با صدا// نغزش: خوب، نیکو// کوفت: آسیب، آزار بیماری سفلیس// وِجقی: پرخاش با حرکتی نا خوشایند// هِشماره: میشمارد// دُوندُوناشه: دندانهایش را// پیشکش وا اوناشه: هرچی دارد اسب! پیشکش// وَخِه: بلند شو//
ریخت قناسه: قیافهی کج و معوج// ناشور: نشسته و پررو// نِزنگیده هِزنگه: بدون آهنگ بازی در میآورد یا میرقصد// گُو دو آخور: آدمای طماع که از هیچ چیزی نمیگذرند، تصاحب دارند، هم از توره هم از آخور// هِنندانم: نمیدانم// چِطو: چه جور// پِرتُو: پرتاب// بخورد کاسه سرش: خورد به مغز سرش// ناتوش: عیب دار و ناسازگار// هابییُم: شدم// طعنه: سر کوفت سر زنش// نیش: هر چیز نوک تیز و ضخم زبان.یَ شو: یک شب// مِیمُن: مهمان//
بی ییم: بودیم// سر آخر: آخر سر و پایان مهمانی// خفِت: سبکی در جسم و عقل و کار// اُنم چی: آنهم چه چیزی// واسته: برای// وابُمانی: نیست و نابود شوی// کی هِندانست: چه کسی میدانست// اُوِنگ: آویز شده// کرده وا: باز کرده// خالُم: خاله من// مییُن: داخل// دوری: بشقاب بزرگ مسی//
بی یَن: بودنند// وا چُلمه: با خوشهای کوچک انگور// خالو: دایی// بِگِتُم: گرفتم، برداشتم// همچی: هم چنان// کِلفکش: با ولع به دهان گرفتن//
یَ چفّست: هورت کشیدن با صدا// نغزش: خوب، نیکو// کوفت: آسیب، آزار بیماری سفلیس// وِجقی: پرخاش با حرکتی نا خوشایند// هِشماره: میشمارد// دُوندُوناشه: دندانهایش را// پیشکش وا اوناشه: هرچی دارد اسب! پیشکش// وَخِه: بلند شو// ریخت قناسه: قیافهی کج و معوج// ناشور: نشسته و پررو// نِزنگیده هِزنگه: بدون آهنگ بازی در میآورد یا میرقصد// گُو دو آخور: آدمای طماع که از هیچ چیزی نمیگذرند، تصاحب دارند، هم از توره هم از آخور// هِنندانم: نمیدانم// چِطو: چه جور// پِرتُو: پرتاب// بخورد کاسه سرش: خورد به مغز سرش// ناتوش: عیب دار و ناسازگار// هابییُم: شدم//
طعنه: سر کوفت سر زنش// نیش: هر چیز نوک تیز و ضخم زبان.
