شعر شماره هفتاد و یک / صفحه 130
یکی پای اتوبوس اضطراب داشت خیال کِردُم که یارو مُستِراب داشت
فضولیم کِرده گُل گفتُم چیشیزه چکارت هابییه دردت غِلیظه
بهم گفت مِن بلیطی خُب نِدارُم غِریبُم فرصِتی تا صب ندارم
فقط یَگ ساعتی دارُم به دستُم رسیدش دستُمِ اینجِم دِوِستُم
به من پول هادِن و واستان پسِر جُن خیالت تخت اِزین ساعت بِسَر جن
اگه پول هادِنی پولِ بلیطه هِرُم شهرُم که تِیرُن خیطه خیطه
مِن اِز تیرُن به مَشَد ره سپارُم دعاگوتُم به اللّهت هِنسپارم
اینم آدرس بیا مِشد سراغُم اگه ساعت نِکِرد کار، کن تو عاقُم
به تو تُوُن مِدُم تُوُن یِرَه مُو مییَم شَخله مِدُم تُوُن یِرَه مُو
خدایا کارش این گیره غِریبه یا نه یَگ حُقّه وازه پر فِریبه
دو دل هستُم بگیرُم ساعت اِز او بییُفته کارش این راه بِل بره او
بهش گفتُم رسید ساعتت کو قِشنگ بنویس آدرس اینجه اینرو
بهم هادا یَه کاغِذ گفت دسخط یَه چیزایی یَه عکسی خط در خط
شماره رو شماره اسمِ ساعت رسید هادا یو گفت اینم ساعت
بهش هیجده تومِن پول هادییُم مِن پول و سرمایُمِ باد هادییم من
یَه جِن هابه بِرَفت اِز پیشِ چشمُم دِوِستم ساعت هابه خویشِ چشمم
یَه ریز کِردُم نُگاش تا شهر سِمنُن هِمینقد واسته دستُم هابه مِیمُن
اُن اِز ده سیر یَگ مِثقال کم به مینِ موشکُم نَخای شال جَم به
بُخوردُم حرص تَنُم پُر تِرسِ فردا بِوینه مار و بابام درس فردا
صحیح سالُم به گاراژ وارد هابه اتوبوس تا که ایست کِرد در وا هابه
بِگِت هرکی یَه زنبیل ساک دستش به سمت خانِشُن جَست روی جَستش
مِنَم وا تِرس و لِرز انگار بِرَفتُم دم در سر بِزیر کاشکی نِرَفتُم
هادییُم یَگ تولون زنجیلِ وا رفت پییِرُم گفت کیه زنبیلِ جا رفت
بهش گفتُم مِنُم عباس عباس اُنَم گفت اِی دِتِرکی وِچّه رقّاص
بِرَفتی تِیرُن و پُز هادی یی تو یَه مِن پشمِ به مو بز هادی یی تو
چیشیزه مینِ دستت کو یَه سوغات به سر صورِت نُمایُنِ مشقّات
تو انگار علم غیب داری پییِر جُن چطور فکر هُنکنی واستُم پییر جن
اینای مینِ فکرُم هِندییُم مِن ولی حرفاش وا چشم هندییم من
یَهو گفتُم اینم سوغاتِ مایه نُگاش کن ساعتِ اِز پولِ مایه
بِگِت تا مینِ دستش گف کیلو چند کیلویی هسته این ساعت بگو چند
بهش گفتُم بیا این فاکتوراشه اینم آدرس اُنی هادا واهاشه
اگه هِنگی که این هسته قُراضه هِرُم پس هِندِنُم راشَم درازه
صاحبش اهل مَشَد سمتِ بستِ پَسِش مِن هِندِنُم حتما که هستِ
سری هادا تُکُن گفت وِچّه سالی کلاه بِشته سرت بس خُش خیالی
برو اِز پیش چشمُم وَرپِریده هِنوزَم سادهای ساعت خِریده
سرُم ته ساعتَم هادا به دستُم به فکر مشد و اطراف بستُم
دو شُو خُویی نِکِردُم مَنگِ منگُم همِش وا اُن خودُم مِن مینِ جنگُم
بهش هُنگُم حیا کن کم بَبو باش نه گرگ باش نه عمو یَگ بَبَعی باش
جُوُنی اهل فکر باش و خطِر کن ولی اِز نا نِجیبایَم حذِر کن
دِوِستُم عهد که آدُم باشُم آدُم نِرُم رایی که هُمبُرد سمت بادُم
ولش کن فکر مَشَد کن دوباره برو زودتِر بیا چون فصل کاره
خلاصه مِن خودُم مشد بِرَفتُم زیارِت کِرده تا اَشهد برفتم
که یارو یِ بِوینُم مِن دوباره سرِ آدرس پیاده یا سویاره
یَه چندساعت که اینور اُنوَرُم کِرد مینِ شهر غِریب خاک بَر سَرُم کرد
یکی گفت آدرست خیلی عجیبه اُنی که هادییِته نا نِجیبه
نُگا کن اینِ دریادل هِمینجِن نِویشته بعد دریادل نه اینجن
برو سمت سِراه شاه عباس به زَرینه بیا سرراست و یَگ راس
سر کاری پسِر جُن پَرپَرو شد قِناریت کُشته یِ شانه سَرو شد
بهت اِنداخته این ساعت چیشی بِ کجا آدرس کجا فاکتور هِمین بِ
پِشیمُن هابییُم فُش هادییُم فُش به او صدتا خودُم خُب هابییُم خُش
دِگه اِز روی احساس بَسّه واستُم بیا این بِ نِتیجه کِی هُخواستُم
دِلینگُن هابه لُچُّم بعد چند روز هِنوز ساعت عذابِ واستُم هرروز
دوپا داشتُم دو پایَم قرض کِردُم بیامییُم به شارود نذر کردم
که تا اِز رهگذِر چیزی نِگیرُم به غیر این اگه بِ مِن بمیرُم
حواسُم جمع جم باشه یَه دنیا فِریب هست حُقّه هست دزدی یَه دنیا
عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
1401/06/14
یکی: نفری، شخصی// اضطراب: دلشوره، تشویس، هراس و نگرانی// مستراب: خراسانی، مس، میس ادرار و تاراو به بیرون تاراندن در آذری مستراح، مستراب// فضولیم: آنکه کار بیجا و مداخله در کار دیگران کند// چیشیزه: چه چیز است ترا، چکارت شده// غِلیظه: درشت، سفت// بِهم: به من//
اینجُم: این جای من، جایی در لباس یا بدن// هادِن: بده// واستان: بستان، بگیر// جُن: جان// هادنی: بدهی// هِرُم: میروم// شهرُم: شهر خودم//
تِیرُن: تهران// خیطه: شرمندگی داره، کنفی بار میآورد// هِنسِپارم: میسپارمت// عاق: آزاردهنده پدر یا مادر و ناراضی بودن پدر مادر از فرزند//
توون: تاوان// مِدُم: میدهم// یره: یارو، رفیقم// ییم: میآیم// شَخلِه: فوری، زود، تند و سریع// حقه واز: کلک باز// بیفته: بیفتد// بِل: بگذار//
اینجِه: اینجا// اینرو: این بالا// هادا: داد// هادییم: دادم، پرداخت کردم// دِوِستُم: بستم من// هابه: شد// یه ریز: یک ریز و یک سره// سِمنُون: سمنان// هِمینقد: همین مقدار و همین مسافت// میمون: مهمان// مین موشگم: درون و داخل مشت من// نخای شال: ریشههای شال گردن// جم ب: مچاله بود، یک گلوله بود// بِوینه: ببیند// مار و بابام: مادر و پدرم// ایست کرد: متوقف شد// در وا هابه: در اتوبوس باز شد// بِگت: گرفت// زنبیل: سله، سبدی از نی یا برگ درخت خرما// جست: جهیدن، خیز برداشتن// منم: من هم// هادییم: دادم، فشار آوردم// تولون: هول دادن، فشار دادن// زنجیل: زنجیر پشت درهای چوبی// زنبیل جا رفت: زنبیل را گذاشتم داخل// دِتِرکی: نفرین عامیانه بترکی است// پز: خود نمایی، شکل، ریخت و هیکل// چیشیزه: چه چیز است//
یَه سوغات: یک کادو و سوغات، رهآورد// نُماین مشقات: واضح و آشکار است سختیهایی که دیدی// پییر جن: پدر جان و پدر عزیر// اینایه: اینها را// مین: داخل، تو// هِندییم من: میدیدم من// مایه: از ماست، مربوط به من است// بگت: گرفت// اُنی هادا: کسی که داده// واهاشه: با آن همراه، همراهش است// هِنگی: میگوئی// هسته: اینگونه است// قراضه: هر چیز خرد و ریز// هرم: میروم// پس هِندنم: بر میگردانم// هسته: وجود دارد، موجود است// هادا: داد// تُکُن: حرکت چپ و راست// ور پریده: نفرین عامیانه ی مادران، کسی که به مرگ ناگهانی دچار شود// دو شُو: دو شب//
خُوئی: خوابی// منگ منگم: بی حواس، بی هوش؛ پریشان، پرت، شوت، لاف گزاف// اُن خودم: آن خویشتن// بهش هنگم: به او میگویم//
کم ببو باش: کمتر سادگی کن// ببعی: اصطلاح ببعی با لفظ کودکی، گوسفند// جُوُنی: جوانی، نوپائی// نانِجیب: بدگوهر، بد نژاد، رذل، فرومایه//
حذر: پرهیزکردن، ترسیدن// دِوِستُم: بستم// نِرُم: نروم// رایی: راهی// هُمبرد سمت بادُم: میبرد مرا سمت باد// تا اشهد: خواندن تشهد و رفتن به دل جبهه حریف// بِوینُم: ببینم// هِمینجن: همینجا// نه اینجِن: اینجا نیست// سه راه شاه عباس: الان به سه راه کاشانی معروف است و در امتداد این خیابان هم چهارراه زرینه هست هم خیابان دریا دل و آخر دریا دل که چهارراه مقدم میباشد و آدرس را طرف به این شکل داده بود// پَر پرو: در هم برهم شد//
شانه سرو: هد هد// هابییُم: شدم// فُش هادییم: ناسزا گفتم، فحاشی کردم، فحش دادم// دلینگُن: آویزان// لُچم: لب و دهنم// بییامییم: آمدم.
