شعر شماره هفتاد / صفحه 128
بُبُردن مـــش تــــقی یِ پـــیش دُگـــتر بِـــدیشِ بـــــــستریش کِرد زود دگتر
هــف هــش ده روز بیشتِر بستری بِ مــــریضخانه چـــیشی پر بستری بِ
در و هــــمسایه هـــا هــــیهات کِــردن دعـــا کِــــردن چــــقد خــــیرات کردن
و واز پـــونزده نــفر واســــته عــــیادِت بِــــــگِتَن مــــــینی بـــوسی وا ارادِت
بهش گفتن که ما دربست هُخواییم مــریضخانه هِــریم بیشتِر نُخواییم
ولــی شـــوفر نِـــکِرد گــــوشی بـــــحرفا صــــدا هِــــنکِرد هِـــندُیی بِـــــــــحرفا
بـــیای یَـــگ نــــفر جـــــا دارُم ایـــــنجه بــــدو یــاالله بــیا جــــــا دارم اینجه
هِــــمییامه یـــکی وا دو بــه ســـمتش بِـــدییَنشِ کــه سـیف الله سمتش
بــه شــوفر گــفتن این نحسِ به والله نـــــییایِ! باعـــثِ تـــرسِ بــــه والله
یَــــه کـــــاری اتــــــفاقی بــد بـــــییُفته هـــمه چی آدُمی یَگ هُویی جفته
بـــرو یَـــه ول کـــن ایـــن مردی نییایه بَـــده والله بَــــده بِـــل تـــا نـــییایه
وازم شـــوفر نــه انـــگار حـــرفی هِـنگَن همه هرچی هُخوایَن واهم هنگن
اُنَــم گـفت نــحسِ ول کن، کار نِـدارُم خــــرافاتِ عـــمو مِــــن عـــار نــدارم
یَــه جــــا دارُم بــــیای تـــا بِــرُم مِــــــــن کــــرایه هــــادِنِ وا ســـر هِـــرُم من
خــــرافاتِ دم یَـــگ کــــوزه بِـــل تــــــــو بــخور اُوشــه یَــه چنتا غوزه بِل تو
مِــــن و جُـــنُم به پــول بنده عــمو جُن بــه این یــکی دوتا بنده عــمو جُن
در وا کِــــرده ســــیف الله وا خِـــــــــنده بِــدُیی مـــینِ حــــرف آق رانِـــــــنده
بـــیایین پـــایین اِز مـــاشین رفـــــــیقا مــــریضخانه نِـــرین بـــاشین رفیقا
مـــرخص هـــابییه مـــش تــقی یِ مــا مـــرخص هــابییَه مش تقی ی ما!
عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
1401/06/13
اِمشُو خیلی غمگینُم و واقعا هِنِندانُم چیشی وایِد بگُم؛
خیلی متاسفُم که رفیق شِفیقُم اِز دستُم بِرفت؛
اما هِندانُم که اَلاُن غرقِ مینِ رحمِت خدایِ.
حاج محمود، سفرِت بخیر باشه!
بُبُردن: بردند// مش تقی: مشهدی تقی// دُگتور: دکتر، پزشک// بِدیشه: دیدش و معاینهاش کرد// بستریش: خوابانیدش، خواباندش//
مریضخانه: بیمارستان// چیشی: چه چیز، باتعجب// هیهات: دور از جان کردن، دریغا، افسوس و حسرت// بِگتن: گرفتند// هخواییم: میخواهیم//
هِریم: میرویم// نُخواییم: نمیخواهیم// شوفر: راننده// هِنکرد: میکرد، انجام میداد// هِندویی بحرفا: میدوید بین صحبتها و درخواستها//
اینجه: اینجا، منظور صندلی خالی مینی بوس// هِمی یامه: میآمد// وا دو: با دویدن// بِدی یَنشه: دیدن او را// نیایه بِیتره: نیاید بهتر است//
نحس: شوم، بد بین// بییُفته: بیفتد// برو یه: بروید شما// بِل تا نیایه: بگذار نرسه و نیاد// هِنگن: میگویند// هُخواین: میخواهند//
واهم هِنگن: با هم همصدا میگویند// اُنَم گفت: اوهم گفت// هادنه: بدهد// اُشه: آبش را// غوزه: غلاف پنبه که هنوز باز نشده// مِنو جُونُم: من و جانم// باشین: بمانید.
