شعر شماره شصت و نه / صفحه 126
کــوچه خِــراطّا یــا که شبدری ول کن بابا اَسدُالله
تِــنقِل نِــداری هـــــمِش دَدَری ول کن بابا اَسدُالله
مـــشتی یــدالله رفته روی بُم ول کن بابا اَسدُالله
پیش کَفتِراش اُو بِله یَه جُم ول کن بابا اَسدُالله
یَــه گَــلّه چُــغول گَلگَله چویه ول کن بابا اَسدُالله
لَپِّـــرِ بـــــــگیر اُنـــــوَرِ جـــــــویه ول کن بابا اَسدُالله
دم حـــوض مــرغ دوتـــا تُنگُلو ول کن بابا اَسدُالله
مــینِ صــف نـییه هِمپِره جِلو ول کن بابا اَسدُالله
بیا مــات مــاتو اِمـشُویه ماتو ول کن بابا اَسدُالله
پــشت تـــونییه نِـــــگیری آتو ول کن بابا اَسدُالله
تُــخُلو وازی یــا کــه جُوز وازی ول کن بابا اَسدُالله
پـــییِر و مــارِت اِز تویَن راضی ول کن بابا اَسدُالله
یــارو فُــکُلی کــه آس و پاسه ول کن بابا اَسدُالله
هــرجا کــه بِــگی دایِـم پلاسه ول کن بابا اَسدُالله
هِـره روی بُــم وِچّـه یِ مشتی ول کن بابا اَسدُالله
اِز رو نَـــردِوُن مــــییُن هَـشتی ول کن بابا اَسدُالله
نِــــــبِلِش بِـــــــره اُن بــــــــــــالا هِمییُفته او به مولا
تــــــازگی مـد شــــده بــــه والا هِنگه بابا ول کن اسدالله
تــــــازگی مـد شــــده بــــه والا هِنگه بابا ول کن اسدالله
عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
1401/06/05
متاسفانه مییُن مَقولههای میراث فرهنگی هنِری معماری و همهی اُن کارای فرهنگی همیشه نُگا به اثِر بییه و اِز موثر یا پِدیدآورندِگُن و چجوری خلقِ آثار و بِنا غافلیم غافل. بدانین میراث بجا مانده اِز گُذِشتِگُن یَه بُرّی ارزشمِنده، پس مایَم وایِد تلاش کنیم که اِز خودُما آثار ماندگار یا تولیدایی پر بارواسته آیِندِگُن بجا بِلیم. این گوی و اینم مِیدُن...
کوچه خراطها: یکی از کوچههای معروف و مشهور شاهرود در سمت بید آباد// شبدری: محلهای قدیمی و معروف در شاهرود با بافتهای سنتی//
وِل کُن: رها کن، آزادش کن// بابا اسدالله: در این مورد مشخص اصطلاح ول کن بابا اسدالله، بس کن بابا عبدالله ناظربر تلقی همان دنیا دو روزه است// تِنقل: صبر و قرار// هَمِش: همهاش، همیشه// دَدَری: در تداول عامه بیرون خانه و جای خودنمائی، نابجا// بُم: بام، سقف خانه از بیرون، پشت بام// کفتراش: کبوترهایش// اُ بلِه: آب بگذارد// یَ جُم: یک کاسه یا یک جام// گَلِه: دسته، رمه// چُغول: گنجشگ// گَلگَلِه چو: روی شاخههای درخت هستند، الک دولک// لَپِّر: سنگ صاف کم قطر به اندازه کف دست برای همین بازی لَپِّر وازی!// جویه: نهر آب است// دَمِ حوض مرغ: نزدیک و کنار آب انبار//
تُنگُلُو: سبو، کوزه کوچک// مینِ: داخل// صف نیِه: صف نیست// هِنپِرّه جلو: میپرد جلو پیشی میگیرد یا سبقت غیر مجاز// مات ماتو: بازی توپ و چاله شبیه به گلُف اما با دست// اِمشویه: امشب است// ماتُو: مهتاب// تونی: گلخند حمام! محل کوره و آب انبار و لوازمات دیگر// نگیری آتو: مچگیری نکنی، بهانه دادن، سوتی دادن یا چیزی به کسی که سوء استفاده میکند بر علیه خود آدم// تُخُلو: هسته و دانه هلو، تخم هلو// وازی: بازی// جُوز: گردو//
پییر و مارت: پدر و مادرت// فُوکُلی: موی آراسته و مرتب شدهی جلوی سر// آس و پاس: یعنی از مال و اموال و دارائی تهی و خالیست، لات و لوت، مفلس، بینوا// دائم پلاسه: جائی پلکیدن، در رفت و آمدن، سریش بقول امروزیها// هِره: هروه، میرود// وچهی مشتی: بچه مشت یداله// نردِوُون: نبردبان، نردییون// مییونِ هشتی: داخل ورودی و به آستانهی هرساختمان هشتی گویند و غالبا هشت گوش دارد// نبلش: نگذاریدش// بِرِه: برود//
هِمییُفتِه: میافتد، سرنگون میشود، پرت میشود// هِنگِه: میگوید.
