شعر شماره شصت و هفت / صفحه 121
هِنتویَنتِه که بِری شیر بُبُری واسته عروس؟
شـــیر و بَـــره بُـــبُری دانـــــه بِــــلی واســـته خروس؟
وَخــــه، خــین، واسته مِنِ بیکِس و تَنا نُکنَ
زن بُــبُردی، بـــگی، بـــسّه، نـــاز بیار واسته مـــلوس
نِــــگو آبــــجی بــــد نییه شیرایه داماد بُبُره؟
بد کجایه؟چیشی هِنگی وخت کمه واسته جلوس
ول کُــــنَ، دَبــــه بـــیار تاــ بُبُرم مثل سِه تیر
هــــادِنُم مــــار عــــروس و اخـم کنُم واسته عبوس
*****
زن پییِر خـــیلی عبوس اگــه که اخم نُکنُم
طاقچه بالا هِـــمبِله رائی نییه واســـــــته خــــلوص
جـــنگ اوِّل هــمه جا، بِیتِرُمِه بِیتِر و صـــلح
هِنتویُمشه هـــرکی حــــرفی بزِنه واســـته عــــروس
*****
آخِــــرش شـــیر بُبُردم بِرِساندُم بـه عــروس
شــــیر و بَـــره یَکمی مُـــــرغانه یو دُن به خــــروس
لاشــهی طارُم و چـمپا یو سه مِن آرد برنج
بِــشتُم اُنــجه دم در تــــــا بـــرســـانن به مــــــــلوس
*****
این ملوس اسم عروس مِنه، ماهه بُخدا ماه تُمُم
بُپُزه واسته همه شیر و برنج که کنن بَه به جلوس
اینِ تــعریف عروس تعریفی، واقعا هستهِ ملوس
مِــن هِنِنگُم هـــمه هِـــنگَن اِز رو بـــاطن بــه خلوص
طـــعنـــه تــــیرانه بـــسه تــــا بِــــرِویم بــــله بُــــرون
حـــرف یــامـــفت نِــزِنَن دُو بـــرسه بــه کـــاکـــا روس
چـــارشـــو چـــادر دُکــنین وَخـــتشه وایِــد بِـــــرِویم
بـــرو زودتِـــر آبــجی جُــن حــلقه ی هـادِن به عروس
*****
هـــمه حـــاضر هـــابییَن تــا بِــرِوَن خـــانه عروس
کـــیه کـــه هِـــنزِنه در یـــاکه یِــه دیــوانه کلوس!
درِ وا کِـــرده نُــــگا کِـــرد آخـانــو ور چـپ و راست
نِـــرِوین شـــــیره بِـــتُرشییه،ایـــنِ بـــانه عـــــروس
اگـــه دامــــاد بـــه شــــیر دســت بِزییه یا نِزییه
شیرم اِز قبل بییه، داماد هِندانه وا چــانه عروس
دامـــاد بــــیچاره واچُــرتی یـــاواشـــو گـــفت زکی
تــف بــه ایــن شــامس فِــدای سـر دُردانه عروس
گُــــمُنُم دَبــــــه یَــــــکم نـــــاشور بِ نـــامـــــال بِ
باشه چندوخت دِگه هِمییاییم به مـهرانه جلوس
اما شَرمُم هِمییایه هَمِش اِز مارزَن و زن پییِرُم
هِـــنگُم عـــباس هِـــنتویَنته نِـــرِوی خانه عروس!!
عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
1401/06/01
هنتوینته: میکوبند تورا، مشت و لگدت میزنند// بُبُری: ببری، تقدیم کنی// واستِه: برای// شیربره: از آداب و رسوم قدیم که داماد پس از خواستگاری و همزمان با شیرینی خوری یا بله برون به خانه عروس میبرد و عروس موظف است که شیربرنج بپزد برای خانواده خود و داماد// دانه بِلی: دانه بگذاری یا بپاشی برای مرغ و خروسها// وَخِه: بلند شو، برپا// خین: خیره شدن// واسته مِنِ بیکس و تنا نُکُنَ: برای من که کسی رو دیگه ندارم تنها هستم انجام نده و با تعجب نگاهم نکن// زَن بُبُردی: زن گرفتی و ازدواج کردی// بگی بسه: تمومش کن، بس است// ملوس: اسم، نرم و قشنگ، زیبا، خوشگل//
آبجی: خواهر، مخفف آقا باجی ترکی// بَد نییه: بد نیست؟// چِ شی هِنگی: چی میگویی؟// جلوس: نشستن// وِل کُنَ: ادامه نده، بس است، دیگه چیزی نگو// مثل سه تیر: برق آسا، زود، فوری// هادِنُم: بدهم// مار عروس: مادر عروس// زن پییر: پدر زن، بابای عروس// هنبله: میگذارد، قرار میدهد//
رایی: راهی، چارهای// خلوص: خالص شدن، پاکی و سادگی// جنگ اول: ضربالمثل جنگ اول به از صلح آخرست// بیترومه: برای من بهتر است// هِنتُیُومشِه: میکوبم او را// مرغانه: تخم مرغ// دُن: دانه، ارزن و غیره// چَمپا: نوعی برنج پست// بِشتُم: نهادم گذاشتم// اُنجِه: آنجا// بُپُزِه: بپزد، پُختن// هِنِنگُم: نمیگویم// هِنگَن: میگویند سایرین// طعنه تیرانه: کنایه زدن، سرکوفت، سرزنش// دو: میدان، عرصه مجلس// کاکاروس: زال، مردان روی و موی سپید// چارشو: چادر شب// دُکُنین: بپوشید// واید: باید// کُلوس: فریاد شیهه وار، اسبی که چشم و رو و پوز سفید دارد و بدیمن است//
آخانو: راوی، میانجی، دعوت کننده// نِرِوین: نروید// بانه: بهانه// بزیه: زده است// نِزیه: نزده است// هندانه: میداند// چانه: حرف زدن زیاد برای توجیه و یا...// واچرتی: پژمرده شد، دمق شد// یا واشو: آهسته// زِکی: واژه عامیانه برای ابراز شگفتی و تمسخر// شامس: شانس، بخت و قبال//
گُمُنُم: گمان میکنم که// ناشور نامال: نشسته و کثیف، چرک تاب// همییاییم: میآییم// مهرانه: منسوب به مهران، دارنده مهر// شرمُم: حیایم، حالت انفعال// همیایه: میآید// همِش: همهاش// مار زن: مادر زن، زن مادر// هِنگُم: میگویم// نِرِوی: نَروی، عزم رفتن نکنی.
