شعر شماره شصت و شش / صفحه 119

تـــــیغ اُســــتا سِـــــلِمُن کــــاری به دستش هادییه
ســـــر نِی بِشته یَکم پوست و به دستش هادییه
مــــــجلس خــــتنه ســـورون دِیره و دُمبَک یَه سره
هِــــنگَن این وِچّه چُغولِ کی بــه جَستِش هادییه
بـــــوی تَــــنتور یُــــد و پــــــمبه نَــــــمِد داغِ نِــــــــگو
لـــــیفه ی دامُـــــن ســــرخِ که به شستش هادییه
پـــــــوستَک چـــــولَک وِچّــــــک دم نــــــافش نِرسی
اُنقُذور پوست چیشییه اُسـتا به بَستِش هادییه
زیر هــــفت ســـاله چه زخمییو چه زجری داره یَه
سهم ارث پِسِر اِز هر پییِرِ که به دستش هادییه
وا هِـــــــــمین اُنــــقُــذرو تــــــــا هِـــــنزِنَن دیــــنوریه
اگـــــه نُبُّرَن و نـــابُر بُمانه لطمه به نسلش هادییه
تـــــیغ اُســــتا سِـــلِمُن کــــاری به دستش هادییه
ســــر نِی بِشته یَکم پوست و به دستش هادییه
اگـــــــــــه کــــــــــج چُــــــر کــــنه یـــــــــــعنی یَ وَری
ســــــندِ اُســــــــتاییه والله بـــــه ثبــــــتش هادییه

عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
1401/05/31



