شعر شماره شصت و یک / صفحه 108

مِـــنُم عـــــــباسَلی سَــــــقّایه پَنجُم        بِــــه نذرِ مارُم و آقای گــــــــنجُم
جُواهـــــر نه عـــــمو آزادِه خـــواهی        یَه شیرِ بیشه یو بیجای دَنجُم!
کنُم اُو پخش و سقایُم چه باکُم؟       مِــــنَم مـــــثلِ بِرار عَـــنقای رَنـجُم
امــــــینِ وِچّـــه هــــــــایُم یار زن‌ها       حــــریم مِــــن نِــــگَهبُن یا یُنَجُّم!
وُفــــــــادارُم بـــه عَـــــهدُم وا بِــرارُم        عمویُم نازکِش و همپای غَنجُم
صـدای هَل مِنِ گوش هادِنین که        کـــنارِ کـــــــوه مِنُم سقای پَنجُم

عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
​​​​​​​  1401/05/13

تو هِنِنتانی به زِندِگیت روزای بیشتِری هادِنی ولی هِنتانی به روزات زِندِگی بیشتِری هادِنی. مثل عباس، عباس رِشید...​​​​​​​

مِنُم: من هستم// عباسعلی: کسی که سقایی می‌کند، آب می‌دهد// سقاء: آب دهنده، کسی که آب به خانه‌ها و... می‌برد// پنجُم: منظور روز پنجم ماه محرم که روز خاصی است برای مردم شاهرود// نَذرِ مارُم: شرط و پیمان مادرم  هستم که روز پنجم محرم با مشکی پر از آب به مردم آب بدهم یا می‌دادم// آقای گنجُم: نظرخیر مادر سروری و صاحبی زر و سیم را نصیب آدمی می‌کند و آن سلامتی و آزادگی و آزاد اندیشی است و بس// مِنَم: من هم// بِرار: برادر// عَنقا: سیمرغ// رَنجُم: سختی دیده و سختی پذیرم زیرا انسان در سختی‌ها ساخته می‌شود// کُنُم اُو پخش: آب بدهم، پراکنده کردن آب//
​​​​​​​چِه باکُم: بی ترسم، بی پروا هستم، دلیرم// دنجُم: خلوت و آرام، جای بی آمد و شد، جائیکه خلوت و بی شور و جلب هیاهو باشد//
امینِ وِچِه‌هایُم: امانت دار و طرف اعتماد بچه‌ها هستم، درستکار// حریم: پیرامون و گرداگرد خانه و مکانی که حمایت و دفاع از آن واجب باشد//
نگهبُون: مراقب، پاسبان، نگهدارنده// یُنَجُّم: نجات دهنده‌ام// وفاء: بجا آوردن وعده، پایداری در دوستی// عَهد: ضمان، امان، پیمان// غَنجُم: ناز کشم//
هَل مِن: هل من ناصر ینصرنی؛ آیا یاوری هست که مرا یاری کند؟// هادِنین: بدهید، بسپارید// کوه: تشبیه سرور و سالار آزادی‌خواهان و آزاداندیشان و نجات دهنده‌ی آدمیان// هِنِنتانی: نمی‌توانی// هادِنی: بدهی// هِنتانی: می‌توانی.