شعر شماره شش / صفحه 20
مِـــــنوره بِـــــل مــــییُن چــــاله کُـرسی! یَــــه چـــویَم اُنـــــجِنه اُن مال اُرسی!
الــــــو کـــن منـــقلِ بِــــل تـــا بِــــــزُلِّـــه! نِـــــبِــــلی واز ذغـــــال کُــــــلّه کُـــــــلّه!
بــخارش تا بِشِســـت خاکـستِرش کن لــحــاف پــاره یِه خُــب آســتِرش کن
اگـــه دوشَـــک کُــلُ و کوتایِه ول کن! دو بــــالشت بِـــل مِنِ کمتِر خِجِل کن
بریـــز چــن دانــه اسپِند روی آتـــیش درِ قـــایُم دِوِنـــد کِـــردی چِـــره پیش؟
نُــــگا درز کــــه نــییِه یَـــگ غـارِ مــاره تـــو بــنـــداز پـــرده یِــه یــخ زهـر ماره
وِچِــــکی دست و پـاهـام مـــینِ سرما دچــــار زَمــــهَریــــرم مـــیـــنِ اغـــــــــما
تـــویَـــم خیره ســـــری خیس لُباسِت چِـــره پـــرته، کـــجایه پس حواسِت؟
بــــــرو در کـن دِخــیز زود زیـر کــرسی نِـــخِند وِچـــه نُـــگا یَـگ مویه خرسی
یَـه کُـرچانو یَـه مـویه خرس یَه لا نخ بِـــلایه یــــخ بِــــلایه یــــخ بِــــلا یــــخ!
هَـمِش سرمایه، امـسال بـرف کـجایه زِمین و کوه عمو جُن بـــرف هُخوایه
بـــگین چون برف کمه تقصیر مـایه؟ نِتــانُم بــین بــخیل تــفسیر مـــایه!!
هِنِمبَخشیم و بخشش ها هُـخواییم هــمه شُـو ما درخشش ها هُخواییم
نُـــکاشـته دانـــه ای هـــرگز به چــــاله چـــیشی حرف هِــنزِنی اِی وِچه خاله
ببخش و اهل بخشش باش همیشه بِــوین ایـن روز و هر روزا چی میشه؟
بِـــوینَن اِز تـــو بـــخشش بـرف و بارُن هـــمه جــا هِــمبِلَن یَـــگ گــــنج قارُن
به اینحرف عمیق یَگوار تو فکرکن! ببخش، بخشنده باششادیه ذکر کن
بخشنده و شادمان باشید.
عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
1400/11/11
مِنوره: توپکهایی که با خاکهی ذغال درست میشد و در آفتاب خشک میکردند برای زمستان(تپو)// مییُن: داخل، درون// چاله کرسی: محفظهای که گود بود برای قرار دادن آتش در زیر کرسی و کف اتاق// چویَم: چوبی هم// اُرسی: درب شیشه دار اتاق که رو به حیاط باز میشد// اَلو کن: آتش درست کن// بِل: بگذار// زُلّه: سرخ شدن ذغال در آتش// نِبِلی: نگذاری// کُلّه کُلّه: تیکههای ذغال درشت// بخارش: منظور گاز کربنیک// کُلُ کوتا: ناقواره و کوچک//
قایُم: محکم و با صدا// پیش: بستن درب اتاق نیمه باز// غار: سوراخ// وِچِکی: سرما زد// زَمهَریر: شدت سرما، سرمای سخت// دَر کُن: بیرون بیار، از تن در آوردن// دِخیز و بِخیز: رفتن و سر خوردن زیر لحاف کرسی// کُرچانو یا کُرچنه: خیلی لاغر// لاخ: رشتهی باریک نخ، تار، تار مو// هُخوایه: میخواهد//
نِتانُم بین: حسود، بخیل// شُو: شب// هنزنی: میگویی، میزنی// وِچه: بچه// هِنبِلَن: میگذارند، قرار میدهند.
