شعر شماره پنجاه و هشت / صفحه 97
بـــیا بِـــیلین وَخــــتِشه تا وِچّـــا وِچّــگی کنن!
دائــــماً حــــرف بِـــزِنَن یَـگسَره کاچِّگی کنن!
شـــغلِ وِچّــــا وازیـــه حـــرفای وچّـــا وازیـــــــه!
کـــجا وایِــــد بِـــــرِوَن تــــمرین آچِّـــگی کنن؟
خــانا خـــوردو یــو کُــلو روی کُــلو، خــانه کُـــلو!
تـــعیین جــائی کنین تا اُنجه تیمچِگی کنن
دِگــه جُــوز وازی یــو لَپِّر وازی مِـــیدُن نِـــــداره
سوتِ کوره شهر و کوچه، کجا آقچِگی کنن؟
شـــهر کِلُن هابییه مردم همه بی حوصله یَن!
زن و مـــرد خــورد و کِلُن کار به نیمچِگی کنن
ایـنهمه پَمِ پَشَخ هابییه شاهرود به چه درد؟
پَسه اِز مِیدُن وازی چِجا وِچّا بگو وِچّگی کنن؟
همِّت عالی اگه بِ یا اگه هست وَختشه که!
دو ســـه چـــار جـــا بِتِراشند باشه نُوچِگی کنن
عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
1401/05/06
یَه روز واید بشینُم و واسته خودُم جُک بگُم؛ یَه روز واید یَگ پفک نُمَکیِ تا آخِرش بُخورُم؛ یَه روز هُخام زیر برف برُم؛ یَه روز هُخام داد بکِشُم جیغ بزنم مِن شاگرد اوِّل کلاسُم؛ امّا اِز قورباغه هِنتِرسُم، اِز گوسفِند هنترسُم، مایه افتخار پییِر مار حتی اِز خودشُم هنترسه.
راستی، پییِر مارای خُب و مِهرِبُن، به فکر شاگرد اوِّلای کلاسم باشین و اگه پییر مار منِ بِدییِین بِگینشُنِ وِچِّشُن شاگرد اول کلاس درسِ یو شاگرد آخِر کلاس زندگی؛ امور شهر و شهردار و شورای شهرم وا خبِرشُن کنین.
بِیلین: بگذارید، بذارین// وَقتِشه: زمان آن است// وِچا: بچهها// بچّگی: رشد طبیعی و یَلِگی// بِزِنَن: انجام بدن، صحبت کنن// یگسره: یک ریز، بدون توقف// کاچّگی: پرحرفی، پرگویی// وازی: بازی// آچّگی: راه رفتن کودکانه و متکی به دیگران// خانا: خانهها// خوردو: کوچک و آپارتمانی//
کُلو: مرغ دان، آغل مرغ و خروس و ماکیان// اُنجه: آنجا// تیمچگی: یارکشی و تیم کوچک، باغچهی کم درخت، کاروانسرای کوچک با چند حجره و دکان که تجار و بازرگانان در آن داد و ستد کنند// جوز وازی: گردو بازی// لپر وازی: هر یک نفر از بازیکنان سنگ پهنی که به اندازهی کف دست بود را پرتاب میکرد و حریف باید به نزدیکترین نقطهی به آن سنگ پهن، خودش را میرساند و یا وجب میکرد که رسیده یا نه! اگر رسیده بود برنده و اگر نرسیده بود بازنده میشد؛ جریمه یا جایزهاش سواری دادن بود.// میدُن نداره: جایی برای فضای اینگونه بازیها فراهم نیست دیگر// آقچگی: سکه بازی، پول بازی، سیم و زر// کِلُن: بزرگ و خیلی بزرگ خُورد کوچک و ریز// نیمچگی: از روی سیری و ناامیدانه کاری کردن، نیمه کاره// پَمِ پَشَخ: گسترده شدن بی اندازه// هابیه: شده// پَسِه: دنبال مانده، عقب افتاده// میدُنِ وازی: محل بازی کودکان اعم از پارک کودک؛ شهربازی، کوهستان پارک، پارکهای آبی و مانند آن در شهر//
چ جا: کجا// همت عالی: یکی از ابزارهای مهم برای به سعادت رساندن جامعه و مردم یک شهر و یک دیار داشتن اهداف متعالی است که مسؤولان و مدیرانش باید داشته باشند// بتراشن: آماده کنند و پیشنهاد بدهند// نوچگی: جوانمردی و پهلوانی کردن.
