شعر شماره پنجاه و هفت / صفحه 96
اِز اِندهیِ چپ اگه شهردار وَخِست دی دَم و دود اِز سر و سردار وَخِست
شـــهر بــه بوی گـل و گلدُن خوشه اِز مــــینِ دولاب بــوی ابـــرار وخست
هـــمِّت مــــردم کـــم افـــاقه نــییه پـــــی بُبُرین صــــــدای زِنهار وخست
شــهر نَفِس هِنکِشه وَختی که گل غـــــنچه بییه نوگل و سرشار وخست
چــشم و امــــید هـــمه هـــمشهریا بــــافت قِـــدیمِ ولــــی هِنجار وخست
بِــیتِره کــه حـــفظ کــــنیم دالُنـــــه خِـــنده یو شادی روی رُخسار وخست
بـــسِّه یـــکم دل دِوِنــــدین بــه کار پُـــشتِتُنیم واز اگـــه ســـرکار وخست
خــورد و کِــــلُن چشم به آبادی یَن هُـوشت کنین سوت هوادار وخست
عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
1401/05/02
اِندِه: دنده، هریک از استخوانهای قوسی شکل که قفس سینه را تشکیل میدهند و تعداد آنها در بدن انسان دوازده جفت است//
وَخِست: بیدار شد، بلند شدن از خواب و رختخواب// دی دَم: بِیدَم، غلظت زیاد دود، تراکم دود و بخارات// ابرار: نیکان، نیکوکاران، گذشتگان، نیکوصفتان // اِفاقه: بهبودی یافتن// پی ببرین: درک کنین// زِنهار: امان، پناه// هِنکِشِه: میکشد// بییه: بوده// سِرشار: لبریز، پُر، لبالب// هِنجار: رفتار، روال، قانون، هرگونه الگوی رفتار یا عملکرد ویژهی یک گروه اجتماعی خاص// دالونه: دالانها و ساباطها و راه روهای سر پوشیده// دولاب: گنجه، اشکاف کوچک در دار که توی دیوار درست میشد // دِوندین: بسپارید به مردم دلتان را// پشتتونیم: هوادارتان هستیم// خورد و کلن: کوچک و بزرگ، زن ومرد پیر و جوان//
هوشت: اعلان کردن، بسیج کردن// سوت: صدایی که انسان از دهان خود با جمع کردن دولب و بیرون دادن نفس خارج کند.
