شعر شماره پنجاه و سه / صفحه 90
یکی شُو خُوش نُبُرد تا مقدم صـــب! مُــــتأذّی بِ هَـــمِش هُنگفت غم صُب!
بُــــپُرسی اِز شــــویِر عــــمّهیِ مـارِش! چُـــکا وایِــــد کــــنُم لِـــنگام خَـــــم صب؟
بهش گفت که دعایی هابی یی تو! نُـــــخُفتی شُــــو بــهر حال خُو سَمِّ صب
بـــرو تا ســـر کـــــتابت وا کــــــنن واز بِـــــگــــنته حــــــــالِتِ وا حـــــــــاتِم صب
بِــهت هِــنگَن که دَرمُن، مُرده شوره! بــــری پـــــیشش بـــــشورت محرم صب
بـــد اِز غُــــسلت دِپــوشانه کفِن خُب بُــــــخُفتـــــانَنته مـــــــینِ قــــبر دمِ صب
اِزُن پـــس خُـــو هـــمِش سر وا گَلِته هُــــخُفتی نـــرم و پاک چون شبنم صب
بِـــرفت و مــرده شور، هاداشه نوبِت کـــنار مـــــرده ای خــــاطر جــــــــــم صب
فقط گفت مردهشور،لیف عوِضکن! کــه ایـن لیـفواسته مِن یَگماتمصب
نُگاش کِردمرده شورگفت بعد مُرده! بــــیارُم لــــیف بــــبین یَـــگ عالُم صب
بِشُست او مــــرده ی رفت استراحت اُنَـــم راحِـــت کـــه آقا شَـــم شَــم صب
یَــهو چـــنتا وا شـــــیوِن پیش مـرده بـــیامــــــــــییَن یَــــــــه بُـــرّی آدُم صب!
نِـــدییَن مــرده شوره، یـگ نَفِر گـفت کـــجایِ مـــــردهشور که وختْ کمصب؟
رفــــیق مــا که چِـــفت مرده خُـو بِ! بلِند گفت لیف و صابون وا هم صب
بِــرفته لـــیف نـــو واســــتُم بـــــــیاره کـــجایِ اســـــــــتراحِت تــــا لـــم صـب؟
هـــمه جــــیغ و پِلـــــیقِشُن بِـــــتِرکی بُــــمُردن چــــند نــــفِر اِز ایـــن رم صب
یــکی گفت مرده هِنگَن زنده هـابه؟ ایــــنم اِز بــــخش و بـــار خــــاتم صب
بـــــیایین سر کتاب اصلن نِـگیرین! بـــجاشخواندِنکه خواندنمرهم صب
خـــرافات دامُــــن هـــرکـــی بــــگیره! هِــــنُخُفتـــــــــــــه هِــــلِرزه تـــا دم صب!
عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
1401/04/20
شُو: شب// خُوش: خوابش// نُبُرد: نبرد// مَقدَم: وقت قدم نهادن و بیدار شدن، از سفر باز آمدن// صب: صبح// مُتأذّی: معترض، ناراحت و ناگزیر// بِ: بود// هَمِش: دایم، همهاش// هنگفت: بیان میکرد، میگفت// غمِ صب: اندوهبار است صبح !حزین است// بُپُرسی: پرسید، سؤال کرد// شویر: شوهر//
چُکا: چه کار// واید: باید، لازمه// لنگام: پاهایم// خم: کج، پیچ و تاب// دعایی: به دعا نویس نیازمندی، سرکتاب لازم داری// هابی یی: شدی//
نُخُفتی: نخوابی، خوابت نبره// سم: زهر// سرکتاب: دعانویسی// واکنن: بنویسند و به بازوت یا طبق دستور عمل کنی// واز: باز، دوباره//
حاتم: سخاوتمند قبیله// طی گفتنش: بهش گفتند// دِپوشانه: بپوشاند، کفن پوشت کند// بُخُفتاننته: تورا بخوابانند در قبر// هاداشه: بهش نوبت داد// سر وا گلته: خواب میاد سراغت// دایم هُخفتی: میخوابی// شم شم: کسی که خودش را لوس میکند، بی مایه و پر ادعا// یَهُو: یک مرتبه//
شیون: گریه و زاری زیاد بلند// بیامیین: وارد شدند، آمدنند// یَ بُرّی: خیلی زیاد// چِفت: کنار، پهلو، بغل به بغل// جیغ و پلیقشون: سر و صداها و فریاد یکبارهشان// بِتِرکی: از درون منفجر شدند// هِنگن: میگویند// خاتم: عاقبت هرچیز// مرهم: هر دارویی که روی زخم بگذارند// دامُن: دامان//
هننخفته: نمیخوابد، پریشان حال// هِلِرزه: میلرزد، میترسد، پریشان احوال میشود.
