شعر شماره بیست و یک / صفحه 41
غِــــذاتِ راست و ریست کن مار مِیدی یَـــــکم روغِــــن بـــــیار از بــــــار عـــیـــدی
که حــــلوا جُــــوز بـــسازم واستهیِ شُم هـــوا گـــــرمه بـــــریم امـــــشُو بــه رو بُم
یَـــه زیـــلـــویَم کــــنـــار اُن پِــــلاســــــــه نَمِــــد بِـــنــداخـــتُم و بـــسه خِــــلاصـــــــه
چــــراغِ هــــفت فـــــتیلش کـم بِسُخته بیـــــارش نــــفــــت دِریــــزُم تا نِـــــسُخته
هُـــخوایی وِچــــه ویــــلایَــم خَــبِر کــــن واسِــــتِه هــــیزم بــــرو فــــکر تَــــبِر کــن
اُنــــایَم تــــا بــــیایَن کـــو نُـــــــماشُــــم؟ دِریـــــز اُن سُـــــوزیایِ مـــــیــــنِ آشُـــــم
نِــبِل، ســر ریـــزَه، هـــیزم رویِ آــــتیش اَلویـــــه کــــمتِرش کـــن کـــویِ آتــیش
یَـــه چـــنتا قـــاشــق چـــویی تــــیار کن تـــو فــــکر ســــیچویه تَــــل یا بــیار کن
اِزُن دُوری کــه لـــوش دُنـــدانــــــــه داره بِـــوین مِیــــدی هِـــنـــوزم خـــــانه داره؟
اگه داشت یَگ هفت هشتایی بیارین نــــــدا، اِز دُوری رویـــیــــش بیـــــــــارین
بـــیارین تـــا بـــــشوریم خِــــرنـــه هاشه تِـــــمیز باشـــــه نِــــوینن خِـــرنه باشـــــه
اِز اُن سالی که اُوگوشت داشت مِیدی به دُوریش دست نِزه هادا به عیـــــدی
اُنَم بِشت مینِ دَخمه تا سه شُو پیش کــــنارش بــــرّه بِ وا یَـــگ دوتا مــیش
عَــــلُف بِ وا آجــــال و دول و تـــوپوش یَـــه چــارشویی کِلُن پَم کِرده بـه روش
ولــش کن بِـــیتِره هــیشکی یـو هیچّی چیشی هِنگُم چیشی هیچّی یو پوچـی
بریــــن وا ســــفره یـــو دُوری و سُـــوزی بـــه روی بُــــم کـــنار فــــرش لُـــــــــوزی
دِچــــینین ســـفره یــو هرچی که دارین کـــم و کــــسری گُـــمُنُـم بِ نِــــداریـــن
بَـــدش هرچیکهگفت مارِت بــگو چشم بگو چشم ای پسِرجُن چشم بهروچـشم
بِــشِــــستَــــن مِــــیمُــنا تـــا دور ســـــفره نِــدِن لِـــفت دیـر نُکُن لفت لفت کـفره
بــــکش آش و یَــــــکم بِـــل نُــن و حـلوا دو لاخ سُــوزی نُــمَک پاش و دو سـلوا
بــه هـــیشکی زُل نِــزِن زُل کـــار زشــــته بـــخور وا مِـــیمُــــنا کــــم آش رشـــــته
بُــــمان تــا آخِــر شُــم پــــیش مِـــیمُـــن تـــعارُف کـــن بـــه اُنا وا دل و جُـــــــــن
هِـــــمــینه رســـــم هــر قــــوم و قِــــبیله یَــــه دل بــــاشن نُـــمانه شـــیله پــیله
عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
1401/01/15
غِذاتِ: ناهار و شام// راست و ریست: آماده کردن، مهیّا// مارِمیدی: مادر مهدی// بوبُردُم: بردهام// پیش عیدی: نزد حلوا سازی بنام عیدی//
حلوا جوز: حلوا گردو شبیه گز// شُوم: شام،خوراک شب// بُوم: بام// زیلو: فرش، زیرانداز یا پلاس، به تشک هم گفته میشود//
چراغ هفت: کوچکتر از گردسوز// دریزُم: بریزم نفت پر کنم// ای بِسُوخته: کنایه از کسی که به خواستهاش نرسیده// هُوخواهی: میخواهی؟//
وِچِه ویلاتم: زن و فرزندت// کو نُماشم؟: کجایه مغرب؟// دِریز: بریز// سوزیایه: سبزیها را// مین آشُم: داخل آش من// نِبِل: نگذار// سر ریز: لب ریز و فوران// اَلُویِه: آتیشه// چُوئی: چوبی// تیار: آماده// سیچّو: قره قورت// تَل: روستائی از شاهرود سمت طرود// بیار: روستایی از شاهرود سمت بیارجمند (خودِ بیارجمند)// دوری: بشقاب بزرگی که از زیر برجسته است// نِدا: نداد، امتناع کرد// خِرنِه: کثیفی// نِوینیم: نبینیم// هادا: داد، سپرد//
دخمه: محل نگاهداری ذغال و امثال آن// سه شو: سه شب// آجال: گله// دول: سطل آبکشی چرمی و لاستیکی// توپوش: پارچه دمکنی//
چارشو: پارچهای که لحاف تشک در آن میبندند.// کِلُن: خیلی بزرگ// هیچکی یوهیچی: شتر دیدی ندیدی، بیخیال// دِچینین: بچینین//
گُمونُم: گمان کنم// لفت: تاخیر، تانی// سلوا: مریم گلی، غذای خاص// اینطری: به این شکل.
