شعر شماره پنجاه / صفحه 85
عصرهرپنجشنبه تافردایو وانجواشَبِش! وَخت بِسطُم رَفتِنابِاُنشبوفرداشبش!
آق رضـــــای تــرک و مــــاشینی جِــــدید! هــــیشکی اِز او یَــگ دفعه اخمی نِدید
کُـــــلّی آدُم وا یَــــه چــــنتا بـــقچه بِــند! او بـــه وِچّـــه خُــــوردویا هُنگفت بِخِند
تــا سَـــرِ ســـرچشمه وا صــــد تــا سِــلام مُــــک دِتُفته بِ هِــــراندُ و والسِــــــلام
اِز دو کــــوهی تــا دم قِـــلیون فـــــروش واســـته چندِرغاز هِـــنِنکرد او خُــروش
ســر صـــداهای عــجیب بِ یَـــگ نَفِس جـــا نِبِ تـــنگ بِ اُتُـــــل مثل قَفِس!
بــــــــوی هـــرچـــی کــه بگــی بِ در اتل هـــم فـــشار قـــبر و مــــــــنکر وا شُتُل
قـــایُمم هُــنگفت بـــه وِچِّـــش آق رضـا جــمه جـــور کــــن پــول خوردا وا رضا!
بــعدِشَم هـنگفت چرایه جـــــمع شده؟ وچــش هنگفت جمعویَگعالُم شده
آق رضــــــا واز گــــفت یــــاخچی اُقـــلَنُم خُـــب شـــمارش کــــن دوبــارهکم نِلُم
لـــــــــــــــهجۀ شـــــــیـــرین تـــــرک آذری آذر و آذرلَـقـــــــــــــــــــــــــــــــــــای آذری
یــــــــــــــــــاد هــر دوتــاشُن و اُن آدُمــــا یــــاد زِردآلو یـــــــــو یـــــــــاد بـــادُمـــــا
بُــــــگذِریم داریــــم زیـــــارِت ها هِریم! بِـــــیتره بـــــی حـــــرفِ یــــامُفتا بریم
گَــــــرد و دولَـــــخ یَـگ بُـری روی ســـــرا روی ســـــر رو صـــــــورِت و رو همسِرا
خـــــاک راه ایـــــن زیــــارِت ســـــرمه یِه خـــــاک بِــــسطُم اَره خاک ســــرمه یه
صــــوت صـــلالله دِپیچــــی مــــــینِ راه تـــــوبه یـــو اســـــــــــــــتغفرالله آه آه
پِـــچ پـــچِ ای گُــــمبِذا پــیدا شــــــــدن! آرزومِــــــندا هـــمــه شـــــیـــــدا شدن
هــــرکــــسی هــــادا سِلام و کِــــرد رکوع اِز تــــــه دل وا شــــکوه و وا خـــضوع
اَلسِّـــــلام ای شیــــــتــخ ای مـــرد خــــدا هـــم جُــــوار بنـــــدهیِ پـــــاک خــــدا
اَلسِّـــــلام ای بایِزید ای بــتـــی حـــــریف پـــور عــــیسی یـــو سروشان شِریف
غیـــــر مــــا هــــیشکی بــــــفکر ما نییه! هــیشکی اَره هــیشکِسی وا ما نییه
کــن دعـا مایه که ســـــخت درمُندهایم ســخت درمِنـــدیم سخت درمُندهایم
عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
1401/04/02
بسطم شُهرِت و آوازه خودشِ مدیون وجود پربرکِت و انفاس قدسیه بایزید هِندانه.
ناخورامی: تمایل به خوردن نداشتن// وچّک: اطلاق از سر دوستی و دلسوزی به فرزند یا بچۀ خود// نِگی: نگویی// ریق: آب دهان//
ریق ماسو: کسی که به بیماری اسهال مبتلا شده// سرباره: طفیلی، انگل، وابسته، مزاحم// گنده جارو: گیاهی است جنگلی و داروئی با نام موره و از گونهای ارزشمند نواحی کوهستانی استان گلستان// بشقار: فشردن و فشار دادن کیسهای که محتوای آن گنده جارو یا از این قبیل است// هادن: بده، بخوران//
ریخ کونک: اسهال// غار: سوراخ// دلش: شکمش// دنپیچه: میپیچد و تاب و توان از او گرفته است// پلقش: پیچ و تاب خوردن روی شکم در حالت خوابیده// بی حسابه: از اندازه در آمده// حَب: منظور حب اتر است که برای دل درد بصورت قرص مصرف میشد// مار: مادر // دارو دووا: گیاهان داروئی خیلی زیاد// قولوق: کیسه و یا پارچهای دایره شکل که به وسیلهی بندکهای مختلف با نخ پهنی جمع میشد و حامل قند و داروهای مختلفی بود//
بهدار: نیکو دارنده، مامور بهداری که عهده دار رسیدگی به بهداشت مردم مخصوصا اهالی قراء و قصبات است// فحش و کَتره: ناسزای بیخودی//
کتره: بی اندیشه، بی رویه، پاره پاره، دریده// ناز و نوز: ادا اطوار، قر و غربیله چشم و امیدش به توست در سختیها و بیماریها و...
