شعر شماره چهل و نه / صفحه 84
مـــریض و نــــاخورامی داره وِچَّــــک! نِـــگو ریـــق مـــــــاسویو سربارِ وِچَّک!
کـــجای گَندِه جـــارو یـــاالله بِـشقار؟ بــهش هـــادِن کـه ریخکونغارِ وِچَّک
دلـــش دِمپیچِه پَــلقِش بی حسابه اگِـــه نه کـــی کــــجا بــــــیکارِ وِچَّک؟
یــــه رو اِز عابد و هاشُم بِگِت حَب! خودشواسته خودش یک مارِ وِچَّک
اِزیــــــن دارو دوواهـــا کـــــم نِــــداره بِــــوین کـــه قُــولُــوق بــــــهدارِ وِچَّک
بجای فحش و کَترِش ناز و نوز کن بـــــه امـــید تـو این چشم دارِ وِچَّک
عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
1401/03/30
ناخورامی: تمایل به خوردن نداشتن// وچّک: اطلاق از سر دوستی و دلسوزی به فرزند یا بچۀ خود// نِگی: نگویی// ریق: آب دهان//
ریق ماسو: کسی که به بیماری اسهال مبتلا شده// سرباره: طفیلی، انگل، وابسته، مزاحم// گنده جارو: گیاهی است جنگلی و داروئی با نام موره و از گونهای ارزشمند نواحی کوهستانی استان گلستان// بشقار: فشردن و فشار دادن کیسهای که محتوای آن گنده جارو یا از این قبیل است// هادن: بده، بخوران//
ریخ کونک: اسهال// غار: سوراخ// دلش: شکمش// دنپیچه: میپیچد و تاب و توان از او گرفته است// پلقش: پیچ و تاب خوردن روی شکم در حالت خوابیده// بی حسابه: از اندازه در آمده// حَب: منظور حب اتر است که برای دل درد بصورت قرص مصرف میشد// مار: مادر // دارو دووا: گیاهان داروئی خیلی زیاد// قولوق: کیسه و یا پارچهای دایره شکل که به وسیلهی بندکهای مختلف با نخ پهنی جمع میشد و حامل قند و داروهای مختلفی بود//
بهدار: نیکو دارنده، مامور بهداری که عهده دار رسیدگی به بهداشت مردم مخصوصا اهالی قراء و قصبات است// فحش و کَتره: ناسزای بیخودی//
کتره: بی اندیشه، بی رویه، پاره پاره، دریده// ناز و نوز: ادا اطوار، قر و غربیله چشم و امیدش به توست در سختیها و بیماریها و...
