شعر شماره چهل و هفت / صفحه 81
کُــتکُتو هُنکنی یــو سر بِگَل هُمباشه غمت
اهل سِیر باشی بری، کل بِکَل هُـمباشه غمت
درد و مـــرگ چــــــیز عجیبی نییه عادیه برار
این بدل هرچی بُمانی که کَل هـمباشه غمت
کِی اَفاقه هُنکنه خِس خس اُن سینهی داغ
وَخِـــزی عزم ســــــفر کـردی حَل همباشه غمت
جوش و غصه هُنخوری اِرزِش دنیا چیشییه
پـرِ درد کینه به دل باشی تَــل هـمباشه غمت
تــا نفــس داری یو کاری بَلِدی غـــار واچُکول
پا پیاده به سفر باش که سَل هـمباشه غمت
بـــد عُـنُق باشی یَکم باد به دُماغ و غُرغُروک
خُشی هیچی همه جا ســربِگَل هــمباشه غمت
عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
1401/03/15
آدمی که سَفِر بِره فروتن و بی تِکبُّر همباشه. غم و درداشم اِزبین هِروه. تازه هِفهمِه که دنیا چقد بزرگه و او الکی به خودش سخت هِنگیره. شما اینطَریا نُباشین، برین سَفِر، حتی پای پیاده.
کُتکُتو: غرولند و از سرخشم غرغر کردن زیرلب// هُنکُنی: انجام میدهی، میکنی// سربِگَل: دچار، تحت الشعاع قرارمیدهد// هُنباشه: میشود//
کَل بِکَل: برابر، سر به سر // این بِدِل: ناراحت و دلخور// کَلّ: سختی و مصیبت// افاقه: بهبودی یافتن// هُنکُنه: میکند// خِس خِس: صدایی که از سینه درد حاصل میشود و سوت مانند است// تل: تپه، پشته// هُنخوری: میخوری// وَخِز: بلند شو، حرکت کن// غار واچکول: کنجکاوی کن، جستجو کن//
سَل: پل چوبی// بد عُنق: بد اخلاق// باد به دماغ: متکبر.
