شعر شماره چهل و سه / صفحه 75
بِســـاخت یَـــگ حــــاجی یِ پولدار مَچِّد! بُـــــپُرسی یَــگ نَـــفِر اِز کـــــار مَـــــــــــچِّد!
به حـــاجی گــــفت چِـــره تَنا بِــــتاختی؟ خـــدا خـــواسته کـــــه تو مچّد بِساختی؟
رضـــایه اِز تـــو یـــو اِز ســـاخت اینجِن؟ یانه خواستِ خودت بِ ساخت اینجن؟
حـــاجی گـــفت هـــرچی دارُم اِز خـــدایه ایــــنم واســــته رضــــــایه اُن خــــــدایه!
مِـــنه بــــنده یَـــه پِــــرو یُـــم بـــــــه دنیا خــــــــــدا یه اخــــــتیار دارُم یَــــه دنـــــیا
نــــییه چــــیزی ایـــنا قــــــــــــــــابل نِداره حــــریم مـــــــعرفِت غـــــــافل نِــــــــــداره!
بهش گفت واستهیِ شهرِت نییه این؟ کـــه تـــــعریفت کــــنن از تو بییه این؟
نُــگاشکِــردحــاجی یــو گفتنه عموجُن! چــــیشی هِنگی که صد توبه عمو جُن؟
بــه فـــکر بِ حــاجی یو گَل سمت خانه! هِــــمین حــــرف بِــــگِت اُن مرد باهانه!
بییامه نــیمه شُــو وا چُــکته یــو رنـــــگ کـــــه بنویسه رو دیــــفالش زرد رنـــــــگ
خــلاصه اســـمش بِــنویشت و در رفــــت نُـــــماز صُــــبح نـــه اول، تَـــیِ صف رفت
بِــدی هـــرکی بـییامه اســــمشِ گــــــفت دعـــــاش کِــردن یَه بُرّی جفت وا جفت
اُن حـــاجی یَــــم بِـــدی اوضـــــــاع خِرابِ! بــه اســــــم او نییه مَـــــــــــچِّد خِطا بِ!
بـــــلِند گــفت ایّــهاالنّاس مِـــن بِساختُم چــــقد زود ای خدا جُــــن مِن دُواختُم؟
اِز اُن خِـــــشگی کـــه اوِّل بِـــــشته معمار خــودُم پول هادییُم اِی بــــی پییِر مار!
هِــــمُن مــــردی کـــه اِز حــــاجی بُپُرسی! بــــییامه مــــینِ دو وا چُـــکه پُــــــرسی
بـــهش گـــــــفت هرچی داری اِز خدایه؟ ایــــنم واســــته رضــــای اُن خــــــدایه؟
مـــن اِز دســــتی رو مَـــچِّد اســـم بِشتُم اُنــــم اســــــم خودُم بِ روش نِویشتُم
تـــو اینجوری بــــه بخشه بار هـــــستی؟ خـــــــدایه بیخودی هِنگی هُخواستی؟
بـــــــــــرو بــــسّه ریــــا کــــاری لِـــــموشه! نِزِن حُـــــقّه کـــه حــــقّه کــار مـــــوشه
اِزیــــن مــــــردم فِریبی دست بکش تو نِــــگو مــالـــه خـــــدایه پــس بکش تو
خــــدایه قــــــاطیه کِــــسبت نِــــــــکِردی بِــــدان وا شــــــیطُنا نِــــسبِت نِــــکِردی
دِگــــه حــــاجی زُبُنکُم بِشت وخَف کِرد دُهُـــن قــفل هابییه یَگ بُرّی کف کِرد
عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
1401/03/02
بُپُرسی: سؤال کرد، پرسید// بِتاختی: اسم مصدر از تاختن، دو، دویدن// اینجن: این محل، اینجا// یَ پِرّویم: ناچیز و کمترین نیه، نیست//
حریم: پیرامون و گرداگرد خانه و مکانی که حمایت و دفاع از آن واجب باشد// معرفت: علم و دانش، شناختن// غافل: بیخبر، فراموشکار، کودن//
شُهرت : آوازه// اینطر: به این شکل// چیشی هنگی: چه چیز میگویی؟// گَل: راهی شدن، زود رفتن// بِگِت: گرفت، قاپید// باهانه: دست آویز، ایراد و بازخواست// بیامه: آمد// نیمه شو: بیشتر از اواسط شب// چُکتِه: قلم مو// دیفال: دیوار// بنویشت: نوشت// بِدی: دید و شنید// یَ بُرّی: خیلی زیاد// خِطا: نادرست و ناراست// دوواختم: باختهام، شکست خوردهام، پول خود را از دست داده است!// بشته: گذاشته است، قرار داده است//
هادیم: دادهام، خریدهام// بی پییر مار: بدون سرپرست، کسی که ادب و نزاکت ندارد// مین دو: وسط دعوا و قیل و قال// چُکِه پرسی: سؤال و جواب، تحقیق// اِزدستی: عمداً // بخش و بار: هدیه و احسان و هبه// هنگی: میگویی// لموشه: حیلهگر، آب زیرکاه// حُقِّه: نیرنگ، کلک// قاطی: مخلوط//
کِسبِت: دست آوردهایت// نِسبِت: قرابت، خویشی، خویشاوندی// زُبُن کُم بشت: زبان به کام گرفت و ساکت شد// خف: دولا شد، خم کرد، خم شد// دُهُن: دهان// هابیه: شده، ایجاد شده.
