شعر شماره چهل و دو / صفحه 74
آدُم نـــاشی کـــه بــــــوقی دَستِشه فکرش اینه خیک دوغی دَستِشه
اِزســـرِ گُـــوشاد پُــفو بـــاد هُنکُنِه پـــیزویایه عــــین قُوقی دَستِشه
مـــثل ایــن یـارو که چُو اندازه کرد کـــلِّه پــوکه تَق و تُوقی دَستِشه
نـــازُک و تـــــــــیلاق کِـــرده جـــابِره! ایــنطَری هــرکی حُقوقی دَستِشه
اُنکه چُو اِندازِه کرد فَهمی نِداشت مــــغزِ لیزِش مثل یُوغی دَستِشه
وای بـــحال آ دُمـــایـــه عـــین ما! واستُوما هرکی یَ بـوقی دَستِشه
عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
1401/02/31
ضربالمثل آدم ناشی بوق یا شیپور، سرونا رو از سمت گشاد می دمد!
خیک: مشک// گُوشاد: گشاد، فراخ، باز// پُف: فوت، دمیدن// پیزو: زَهره دان، کیسه صفرای گوسفند// قوق: قوزک دست و پا// چُو: چوب//
تق و توقی: سرو صدا به راه انداختن بی جهت، هوچیگری// تیلاق: چوب بلند نازک با سرشاخهای معکوس برای تکاندن درختان میوه باریک//
جابره: داخل شود، چفت یا جفت شود// اینطری: به این شکل// لیز: لغزنده// یوغ: چوبی که هنگام شخم کردن روی گردن جفت گاو میگذارند و گاو آهن را به آن میبندند، جوغ و جغ هم میگویند.
