شعر شماره چهل و یک / صفحه 72

مرشــد چه آهـــنگی بِزه حـــالُم چـقد خُب هابییه
                                  کَــباده روی شـانُمه بالُــم چـــقد خُـب هابییه
اِز ذوق صـــوت مُـــنجَلی فِـــریاد یـــا حــق یـا علی
                                  وا یـاد پوریای ولـــی سالُم چقد خُـب هابییه
مــن پِـــیرو اُن راشــدُم هـــمپایِ ضـــرب مــرشدُم
                                  اِز زنـگ زورخانه نُـگا شـالُم چقد خـب هابییه
ای اهــل عــالُم عَــجِّلو پـــیران هـــر گـــود عَـــــجِّلو
                                  شــیران بــیشه عَجِّلو قالُم چقد خُـب هابییه
ای نــسل نــو خــورد و کِـلُن همِّت کنین مردانه تِر
                                  دست علی همراهِتُن فالُم چقد خـب هابییه
وا ضـــرب زورخـانه بگین مرشد بزِن زنگ روی زنگ
                                  واچُردِگی هاما بِرفت خالُم چقد خـب هابییه
خب هابییه در هر شِنو یا میل به روی شانه هام
                                  اَلاُن زِ حــوّل حــالِنا حــالُم چــقد خـب هابییه

عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
​​​​​​​  1401/02/29

همه جا رخصِت اوِّل و آخِر مردان عالُم ختم بخیر. مزد استاد تندرستی شنوندگان و مجریان و عوامل برنامه حق یارتُن!

مُرشِد: راهنما، راه راست نماینده، فردی که در زورخانه برای تهییج ورزشکاران اشعار و داستان‌های آهنگین همراه با ضرب زورخانه می‌خواند و به جوانمردی و پهلوانی که بسیار با ارزش هستند اشاره می‌کند// بِزِه: نواخت، زد// حالُم: حال من، صفت و هیئت و کیفیت چیزی// چِقَد: چه اندازه//
خُب هابیه: خوب شده// کباده: یکی از ادوات ورزش باستانی شبیه کمان که از آهن ساخته می‌شود و دارای زنجیر و پولک‌های فلزی است وآنرا بر سر دست حرکت میدهند// بالُم: بال من، کتف و شانه// منجلی: روشن، آشکار، جلوه‌گر// پوریا ولی: از قهرمانان کشتی و پهلوانان ورزش‌های باستانی قرن هفتم بود که به دلیل خصلت‌های پهلوانی و رادمردی شهرت زیاد پیدا کرد و پیرو واقعی او در زمان ما غلامرضا تختی اسطوره‌ای بی بدیل شد. آرامگاهش در شهر خوی شهر شمس تبریزی در آذربایجان غربی واقع است و تختی در ابن بابویه شهر ری// سالُم: سال من، ایام نو// راشد: کسی که به راه راست است، رشید، آنکه به سن رشد و بلوغ  اجتماعی رسیده است// قالُم: گفتار من، سخن من// عالُم: دنیا، جهان// عجلو: بشتابید، عجله کنید// فالُم: فال من، هرچه به آن تفال بخیر و خوبی کنند، ضد شوم// گود: خاستگاه مسلک پهلوانی// خورد و کِلُون: کوچک و بزرگ// شالُم: شال من، نوعی پارچه‌ی ساده یا گلدار که از پشم یا کرک می‌بافند و پارچه‌ای دراز و کم پهنا که دور کمر یا دور سر می‌پیچند// زنگ زورخانه: به احترام ورود کسی به صدا در می‌آید که ۵۰ سال عمرش را در راه فراگیری منش پهلوانی و مردانگی و فراگیری درست انجام حرکات ورزشی سپری کرده باشد تازه تک زنگی می‌شود.// واچُردگی، واچرته‌گی: پژمرده مایوس، لاسیده و پلاسیده// خالُم: خال من، نشان، نقطه‌ی سیاه در روی پوست بدن، لکه کوچک یا نقطه‌ی سیاه که روی چیزی پیدا شود// شِنو: شنا، ۴ گونه شنا در زورخانه متداول است، شنا کرسی، شنای دست و پا مقابل شنای دو شلاقه، شنای پیچ// میل زروخانه: گزر گرفتن بدور شانه‌ها، چوبین و نسبتا سنگین گبُر گه یا میل گرفتن// الاُن از حول حالنا: حالا که تغییرات روحی داده ایم و واقعا تحول برایمان حاصل شده نه تنها من شاد باشم بلکه همه ی مردم در همه جای دنیا با خوشی و راحتی زندگی کنند. و ایجاد نکردن فاجعه‌ی زیست محیطی نیز حول حالناست.