شعر شماره سی و نه/ صفحه 70
دِکــال وِکال کن، کُله کاردُم نییه بــــــــدتِر اِز اُن ماشوک آردُم نییه
اَلاُن کـــه شِـــنگی داره باغ رُبـاب بِـــــیتِر اِزین صِلّه یو کادوم نییه
کِـــردیشه قایُـم نُـبُرُم وا خُــــدُم؟ یَـــگ وِجــه قد اِندازه یاردُم نییه
جُـن به سَرُم هُنکنی اِی کُل کُله دسته ی کوتاش که گاردُم نییه
دس بکش و مثل کُلُخ وَق نُکن ســـر عــقبُم باش که پاردُم نییه
اِنــــدِمِش اصلا نییه ول معطِلی ایـــنهمه شِنگی کُله کاردُم نییه!
عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
1401/02/26
دِکال وِ کال: دنبال چیزی گشتن، جستجو// کُلِه: کوتاه// کُلِه کاردُم: کاردی که هم از تیغه کم داشت هم از دسته// نییِه: نیست// ماشوک: الک نرم کوچک آرد// اَلاُن: حالا، اکنون// شِنگی: گیاهی بیابانی با برگهایی شبیه برگ گندم که با سرکه میخورند یا سبزی پلو درست میکنند، مارنه و مکرنه هم گفته میشود// صِلِه: احسان، جایزه، کادو، هدیه، پیشکش، تحفه// کِردیشِه قایُم: مخفیاش کردی؟// نُبُرُم: نَبَرَم// واخودم: همراه خودم// گاردم: نگهبانم، محافظ، سپر// جُن بِسرُم هُنکُنی: جان میستانی، حال گیری میکنی// کُل: لنگ، شَل// کُلِه: کوتاه قد، کُلِه قَد// یَگ وِجِه قَد: یک وجب قد، کوتاه قد//
یاردُم: کمتر از متر، ۹۲ سانت// کُلُخ: خاک متراکم// چشم وَق: چشم درشت و گشاد، پر رو و میر غضب// سرعقبُم: پشت سرم// پاردُم: تسمهایکه در عقب زین یا پالان اسب و الاغ میبندند، پالدُم هم گفته میشود// اِندِمِش: توان، حس و حال، توانائی// اَصلا: اصلاّ، هرگز، به هیچ وجه// ول: یله، رها، آزاد// معطِلی: بیکاری، فرو گذاشته شده// این همه شِنگی، کُلِه کاردُم نیه: افسوس که وفور نعمت هست و کاری از دستم بر نمیاد برای نگهداری و جمع آوری، کاردی هم ندارم.
