شعر شماره سی و هشت/ صفحه 69

حـــریف هـــــــر پـــریـــشُنی پــــــییِر بِ      دووا یـــــو چاره درمُنی پییِر بِ
هِـــــنوز دســــتاش تِـــــرَک داره یَ بُرّی      به عالُم گوشت قُربُنی پییر بِ
پـــییر کــــوه چِــــکِل یـــا قــــلّه شاهوار      یــــــــه پارچه ابر بارُنی پییر بِ
بِـــوین جـــاش مــــــینِ قلبای همیشه       چـــــراغ و شمع وِیرُنی پییر بِ
پییر هم زجر پییر هم اشک و هم آه      هِسُخت اسپِند بِریُنی پییر بِ
هِــــنِمبِشت غـــم بُـــمانه مــــینِ خـانه       دووا یــــو چاره درمُنی پییر بِ

عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
​​​​​​​  1401/02/21

پییر درداشِ اشک هننکنه؛ اما بجای چشمش هِریزه مینِ قلبی که به وسعِت دریایِ همیشه هم تنهایِ چون سنگ صبور همه یو خودش شانه‌ای نِداره که سرش روی اُن بِیله؛ یه وختایی یه جاهایی واید بگی 'پ' مثل پییر...​​​​​​​

حریف: هم نبرد// پریشونی: آشفتگی، دست تنگی// پییر: پدر، بابا، آقا، صاحب// دوا: دارو// ترک: تاول و پینه کف دست// بُرّی: خیلی زیاد//
عالُم: دنیا، روزگار// چکل: دامنه‌ی کوه در اینجا منظور کوهی است در شمال شرقی شاهرود که شهر را احاطه کرده// شاهوار: مرتفع‌ترین قله‌ی البرز شمالی با ثبت ملی، هرچیز خوب و گرانمایه// ویرونی: بایر، خرابه// بوین: ببین، نگاه کن// زجر: زحمت، بار داشتن// هسخت: می‌سوخت// بریونی: تفت داده شده، کباب شده// هنمبشت: اجازه نمی‌داد، نمی‌گذاشت// بمانه: بماند// مینِ خانه: در داخل منزل یا خانه// چاره در منی: علاج کننده، تدبیر کننده.