شعر شماره سی و شش/ صفحه 66

هـــمه گُــو دارن و مِـــن مــاچّه دارُم! خــــری مــــاچّه مییُن باغــــــــچه دارُم!
خــرا خـــیلی به من حساس هستن! ک مــن ماچـــه مــییُن تــــیمچه دارم
خـــری یَـــگ روز بــییامه تـــــا دم در بـــدی کـــولم جُــــوال و تــــــاچه دارم!
خــیال کِرد تـاچه واسته او بییاردُم! خاطر خواشُم چِره چون ساقچه دارم!
بــییامه ســمت مِــن وا ناز و عـشوه بِـــدی مِــن حــــرکِتی وا آچــــه دارم!!
دُمـــــــالی کَــلِّشه هــی روی شـــانُم! بـــه ایـــن فــــکر بِ زُبُنی کاچه دارم!
چــقد این خر، خـره عقلش کجا بِ؟ هِـــنِنوینه به دســـــتُم ساقچه دارم؟
دِروش و یَگ جُوالدوز مینِ موشکُم وا ایــــنا مــن دفاع وا پـــــــاچه دارم؟
کــــنه بـــد مـــستی یـــو لَــقه پِرانی! به ســیخش دِنکِشُم تا آخچه دارم!
آخش هِنگُم آخش دردش بـییامه! بــه دَرَک، ایـن به اُن چه اُنچه دارم؟
فـــضولا هـــیچ کـــجا جــایی نِدارن! هِــسوزن ماچه ای چون غنچه دارم!
بـــسوزن آی بـــسوزن وای بــسوزن! هــــمه گُـــو دارن و مِــن ماچّه دارم!

عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
1400/11/04



