شعر شماره سی و چهار / صفحه 62
آتــیش پِـــرو هابییه اِســــفِندِ بیـــــــارین کُـــندُر یَــه پِــرو بَــسِّه یــو دستبِندِ بیارین
دســـتبند طِــلا واسـته عروس عزِّتِ باجی خُــــنچه کـــم وکــــسر داره گِــلوبندِ بیارین
ایـــن اِز ســر شُــو مـــنتِظر خنچه یِ وِچَّک چـــند کُــــلّه ذغـــالم دم بــــاربِـــــند بیارین
وازُلّـــه ذغـــالا یَـــکمی بِــــیتِره آبـــــــــــجی بِـــل پُــف بِــزِنه بــیتره پـــــیشبند بیارین
چشماش سیاتُو هابی بِ، نوبِت بــــعدی دود و دم ول کــــــــن بِـــــدو روبـند بیارین
بهبه به عروس خاله یو این دودغِلیظش آتــــیش اَلـــو وَل وَلـــــه دلـــبِــنـــد بیارین
چـــشمش نُـــکُنن پوخهی اِسفِند دِریزین مُسمُس چیشییه اُن گل سـربند بیارین
لــفظانهچیشیهِندِنیایستکِردهعروست نُـــقلَم دُپـــاشـــین آتــیش اسفِند بیارین
عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
1400/12/12
هر خِرابی هِنتانی یو هُمباشه درست کنی اِلّا ذات خرابِ. الهی بد ذات نُباشین و بد ذات نُباشیم.
پِرو: درحال خاکستر شدن// اِسفِند: گیاهی خود رو دارای دانه های ریز سیاه که برای دفع چشم زخم روی آنش میریزند، سپند، سپنج، اسپند هم گفته شده// کُندُر: صمغی خوشبو از درختی خار دار شبیه درخت مورد گرفته میشود و در آتش میسوزد و مشتعل میگردد// دستبِند: حلقه و زنجیری که زنان به مچ دست خود میبندند النگو، یک نوع رقص// خُنچِه: شادی، خوشی، صدایی از گلو در وقت شادی و بردن وسایل بله برون// بُقبِند: چادر شب، پارچهی چهار گوش بزرگ برای حمل لحافو تشک// شُو: شب// وِچّک: بچهی کوچک معصوم// کُلِّه: تیکهی بزرگ ذغال// باربِند: جای بار، انباری، محل تنور و دام و طیور// وازُلِّه: سرخ آتشین بشود// پُف: فوت کردن// تُکبِند: ماسک، دهان بند// سیاتُو: سرگیجه و سیاه چرته// وَلوَلِ: سرخ و پر تلألو// پوخِه: مقدار کم و ناچیز، برگ و خاشاک ریز هر چیز، تفاله چای // مُس مُس: آهسته کاری انجام دادن// لفظانِه: رونمایی، رونما برای عروس.
