شعر شماره بیست و شش / صفحه 50
مِــیمُن اِز در کـه در آیه یا بــییایه روزیـــش از غــار کِـلیــندُن هِـــمییایه
ایــن یَــگ مـعجزه فرض کن پِسِرُم خِنـــده کـــن مِــیمُنِ خِندُن هـــمییایه
تویه میزبُن بگشا رو یو، نُکن اَخم همپا مِیمُن قــند و قــنـدُن هـــمییایه
در وا، وا روی وا فــــاصــــــــله دارن به در وا هِنِرَن گل بِـگُلِستُن همییایه
روی وا نـــعمِتِ یــگ نــعمت ذاتی گوش بِدَر هسته که مِیمُن همییایه
مِــیمُن هـرکـی کــه باشـه دوســت خــدایه
خانهی دوست دله دل بُگُشا جُن همییایه
عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
1401/02/04
وا همه این حرفا دو چیز یادتُن نِره:
۱. مراعات راحتی و آسودگی میزبُن یا صاب خانه.
۲. پِذیرایی و بخشش کِردن و سنگ تُمُم بِشتَن واسته میمن در مِیمنی دادِن.
آدم به روی وا هره نه به در وا
میمن حبیب خدایه...
میمُن: مهمان// درآیه: وارد شود// بییایه: بیاید، وارد شود// روزی: خوراک روزانه، رزق// غار: سوراخ، مجرا// کلیندن: کلون در، قفل، کلید دان//
همییایه: میآید، وارد میشود// خندن: خنده رو، خنده کننده// میزبُن: مهماندار// همپا: همراه// در وا: ضربالمثلی شاهرودیست (آدُم به روی وا هِره، نه به در وا) و در این دلنوشته ترکیب چند ضربالمثل هم لحاظ شده است// جُن: جان، روح، حیات، به کسی نیرو دادن.
