شعر شماره هفده / صفحه 34
وای به اُن شهری که شهردارش همِش حاشا کُنِه
آشـــپُز اُن شــــهر یاباش اُو زیــپّو جا آشــا کُنِه
شــــهر هِــرت یــعنی هِــمین، یعنی نِداره صاحبی
هرکِسی هرچی دلش خواست قاطیِ ماشا کنه
شـــهر بـــی قانون و بــی دروازه شـهردارش چطو؟
واچــــیشی نــــاحقّیه هِــــنتانه او اِفـــــشا کنه؟
دســت نِــبِل روی دلُــم، خـــونِ بِــرار اِز شهر هِرت
بـــسّه ســــهمُم، هِــــمبِلُم تـــا دیگِری اِنشا کنه
ایـــن خِـــلایِق هـــرچی لایـــق باشــه لابد حــقِّشِه
حــــرف حـــــق اینِ بگو بِل تا که ای کاشا کنه!
کـــی حـــیاهای بُـــخورده آبـــرو تَـــه هـــــــادییه؟
غــــیر شــهرداری که هِنتانه همِش حاشا کنه!
عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
1400/12/22
هُمباشه بگیم شهرداری خودش یَگ نهاد یا بنیاد فرهنگی مخصوص و وا مردم ارتباط مستقیم داره به هِمین خاطر شهردار وایِد فرهنگی یو بافرهنگ باشه. یعنی هم تِخصص داشته باشه، هم آگاه باشه، هم متعهد باشه، تا بتانه در کارش موفق عمل کنه؛ اُنَم در ساخت فرهنگسراهای مختلف و متعدد. الهی هرکی بفکر فرهنگ و آبروی مردمِ خودت حفظش کن! همین!
حاشا کردن: انکار کردن// یاباش: آهسته و پنهانی// اُ و زیپّو: آبکی به درد نخور// جا: بجای// شهر هرت: شهر بیقانون و درهم برهم//
قاطی: افزون، مخلوط، درهم// ماش: دانهای ریز شبیه عدس و خوراکی// هنتانه: میتواند// نِبل: نگذار// هِنبِلُم: میگذارم، اجازه میدهم//
ای کاش: آرزو کردن، تاسف خوردن// ته هادیه: قورت دادن، بلعیدن.
