شعر شماره شانزده / صفحه 33
دِوِنــــد اُن ســـارُقِ ســـاره سـر چو نِپتتگیمه یَــگ بُرّی خارِ سر چو
دو روز تا عید بُمانده، خُو بُمانده یَکم اِشـــتُو، بِپتتگی بارِ سر چو
نُــگا یَــه! کـــالتِنو صــد تار بِشته بریز تــند تند یَه مِن بارِ سر چو
یَــه ســاله خــانه در ریـزی نِکِردُم عَلَم شَنگِت واستِه مارِ سر چو؟
مــاهار و مار دو چیزه عین لهجه مـــاهار رو ســـارُقِ مـــارِ ســر چو
دِگــه فَلِــت واســتُم رنـــگی نِداره مـــاهــــار در غار و قارقارِ سر چو
تِــمیز و تَـر تِـمیز هابه دو دولاب هِـــنوز عــباس حرف دارِ سر چو
عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
1400/12/19
امسال خانه تکانیِ اِز دِلُما شروع کنیم.
دِوِند: ببند// سارُق: پارچهی چهارگوشی که وسایل سبک با آن حمل میکنند، بقچه// ساره: اسم شخص، نامی خانمانه// نِگیمِه: به من نگویی//
یَگ برّی: مقداری زیاد// بُماندِه: مانده است// خُو بُماندِه: غافل شده، تاخیر کرده// اِشتو: عجله// کالتِنُو: عنکبوت// خانه در ریزی: خانه تکانی//
عَلَم شَنگِه: قیل و قال، سرو صدا وشلوغ کاری// مار: مادر// ماهار: مار، خزنده// غار: سوراخ، سولاخ// فَل: بهانه گیری// تَر تِمیز: پاک و پاکیزه// هابه: شد// دولاب: کمد دیواری، اشکاف.
