شعر شماره دوازده / صفحه 27
به ســـولاخ ســوزِن نُــگا هُــــنکنه وا اُن تــیـــز بـــیــنی بِـــلا هُنکنه
تو نخ دِنکِشی رنگ سرخیقِشنگ دِکِــش اِز بُـــنُوت او صُفا هُنکنه
ســر سوزِنت تــیزه سمتش نِگیر ب جـاییش بره واز صدا هُنکنه
یَ ســـوزِن تـو اوِّل بزِن وَر خودت جُــوالدوز بُـــخورد او دُوا هُنکنه
نــخ و ســـوزِن و قُــولُق و یَگ بُنو تــو هادِن بهش او سُوا هُنکنه
نــخش مــاله او سوزِناش مال تو هِـــنِــنــتویه امــــا جـــدا هُنکنه
تـــو اِز ســوزِن و سـوز سوزِن بگو وا چـــشم دِوِســته شُفا هُنکنه
دم حـــجله گــربه بُــــکُشتی بِوین به تو نه به موشا دعا هُنکنه!!
عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
1400/11/21
سولاخ: سوراخ، غار// هُنکُنِه: میکند// تیزبینی: کنجکاوی، باهوشی// دِنکِشی: میکشد، میکشید// دِکِش: بکش// بُنُو: گلوله نخی// جُوالدوز: سوزن خیلی بزرگ (ضربالمثل)// قُلُق: کیسهی نخ و سوزن// هادِن: بده// هِنِنتُیِه: نمیتابد ولی تیت یا پت میکند، پنبه میکند!// دِوِستِه: بسته شده.
چند تا ضربالمثل در این دلنوشته شعری بکار رفته است.
