شعر شماره صــد و شش / صفحه 197

پُـــر اِز لـــوچِ جِـــداره حُـوض وِچّه    کـــــجایِ لاکِـــرِند سُــــــوز وِچِّه
وِچِّـــکی دسـتُم اِز سرما یَخَه یخ    نُکن پُر حرفی لُویِ حُوض وِچِّه
یَ دول اُنجه بِلی بَسّه ولش کن    پُـر هابِ هُمبُرَن وا بُغضِ وِچِّه
هـــمه لُوچا هِمینطَر قاچه قاچَن    کــــنار بِل آفتویِ هر روزه وِچِّه
نِــــــــــگو اُن اُوخُــــوره دورو دِرازه    خَرِ اسدالله یَم بی بُغضِ وِچِّه
چُـــــکا داری بـــه ایـــنا یــا به اُنا     کــــجایِ لاکِــــرِندِ سُـــــوزِ وِچِّه

عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
​​​​​​​  1402/02/10

پُر اِز لوچِ: پر است از گِل و لای، لجن// جِدار: دیوار (دیفال)// حوض: آبگیر، تالاب// وِچه: بچه// لاکِرند: کاردک فلزی پهن ذوزنقه‌ای شکل با دسته‌ی چوبی که برای پاک کردن مواد چسبیده شده به سطوح را با آن پاک می‌کنند، خمیر به لاک و لوچ یا لوش به بدنه کف حوض// سوز: سبز رنگ// وچکی: سرما زد، بی حس شد، یخ زد// لُویه: لبه‌ی// دول: ظرف پلاستیکی مخصوص آب و مایعات// اُنجِه: آنجا// بِلی: بگذاری// پُرهابه: لبالب شد// هُنبُرن: می‌برند، انتقال می‌دهند// بغض: کینه، دشمنی، خلاف حُب// قاچِ قاچن: مأخوذ از تُرکی، یک قسمت بریده شده از خربزه یا هندوانه یا شبیه آن دو، تَرَک تَرَک//
کنار بِل: جدا کن، سوا بگذار// آف تُو: آفتاب// اُخوره: دورتا دور پشته‌ی خاک یا ماسه، یا... که از اطراف برای آبگیری گود میشد آبخوره می‌گویند//
گُنگ: لوله سفالی، تنبوشه یا لوله‌ی سفالی کوتاه که در زیرزمین یا میان دیوار برای ساختن راه آب بکار می‌رود// کُرچه: آبگیر کوچک و محل تقسیم آب برای آب‌انبار و باغچه و حوض// پاشوره: پله یا لبه‌ی حوض که در آنجا پاهای خود را می‌شویند// میراب: نگهبان آب، کسی که آب را به خانه‌ها و باغ‌ها تقسیم می‌کند، آبیار// حوض دستی، یا حوض هشتی: حوض وسط حیاط// حوض مُرغ: آب انبار// اویه شهرداری: آبی که بصورت نوبتی در محله‌های شهر شاهرود رایگان در اختیار شهروندان قرار می‌گرفت و زمان آن ساعت ۲ _۳ نیمه شب بود.