شعر شماره صــد و سـه / صفحه 191
وا کـــن اُن روزِتِ عـید هابییه ماهِ بِدییَن
این پا اُن پا چیشییه تَه تویِ راهِ بِدییَن
مـــینِ اُن راه هــزار غــــنچه گُـــلِ اطلـــسیه
دیر بِجُمبَن همه واز پوخـه یِ کاهِ بدیین
رَمِـــضُن برگِ خِزُن رفــت بـــاهار مانده یَکم
کور مالا، خُــو زِده ها، شــیوِن و آهِ بدیین
بِیتِره هـــوش و حـــواسا نِرِوه اِز ســرِ جاش
کــم حــواسا همه جا چاله یو چــاهِ بدیین
یَگ نَفِر حـوصله کِرد گفت آهای مردم شهر
راه و چــاه دور و درازه بــضی کـوتاه بدیین
اُن که کوتاه نِظِره عید به چه کارش هِمییا
عـــــید فــــقــط مــال اُنــاییِ کـه راهِ بدیین
عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
1402/01/27
آرزو نُکن شِرایِط سادهتِر ب آرزو کن تو قوی تِر بییِی، آرزوی مشکلات کمتِرم نُکن، آرزو کن مُاهارِتای بیشتِری داشته باشی، آرزوی چالشای کمتِرم نُکن آرزو کن دانایی بیشتِری داشته باشی، هِمین و والسلام.
وا کن: باز کن// عید هابیه: عید شده است// ماه بدییَن: ماه را دیدهاند// این پا اُن پا: تعلل، کوتاهی، وقت گذراندن// چه شییه: چه چیز است//
ته و توی راه: آخر و انتهای راه// بدیین: دیدهاند// مین: داخل، درون// اطلسی: یک نوع گل شیپوری به رنگهای مختلف، آبی، بنفش، سرخ، سفید که تا زمستان دوام میکند// دیر بجمبن: با تعلل حرکت کنند// واز: باز// پوخه: کوچکترین جزئی از کاه و آشغال ریز، پوخاله نیز گفته میشود// کورمالا: کورمالها، در تداوم عامه حرکت با احتیاط و دست مالیدن به اطراف در تاریکی، غالبا کورمال کورمال گفته میشود// خو زدهها: کسانی که خودشان را به خواب میزنند// نِروه: نرود// هِمیا: میآید.
