شعر شماره صــد و دو / صفحه 189
بِــــــرفتیم ســــمت زاغــــمَرز وا رفـــیقا! هـــــــــمه هـــــمدل، هـــــــمپا یــــو شِـــفیقا!
یَــــه بُــــرّی آدُمَــــم اُنــــجه وِلـــــــــو بِ! اُویـــــه دریـــــــا یَ تــــــخت و لُــــوبِــــــلُو بِ
نـــه غــــم ب نـــه دِگـــه بـــادِ حِــــــناقی هِـــمِشـــکِستَن هــــمه وا هــــم جِــــــــناغی!
یـــکی شِـــن روی شِـــنا کُـــپّه هِــــنکِرد! یــــکی نِــــی داشـــت سَـــراشِ قُــپّه هِنکرد!
یکییَم کاسهماستی روی دستداشت بِـــــرفت او ســــمت اُو یُــو کـاسِشِ کاشت!
بِــــشِست و یَـــگ نُــگا کِرد سمت دریا! هـــــــــــــوا صــــاف و نــــبه اُن تــــیره اَبــــــرا
هـــمِش هُـــنگفت هِــــنِمبِه نه هِنِمبِه! اگــــه هِـــمبِه چــــیشی هِــــمبِه چـی هِمبِه؟
هَــف هَــــش ده بـار بــیشتِر کِرد تکرار! اگــــه هِـــــمبه چـــــیشی هِـــــمبه دلـــــــدار؟
یَــــه عـــــالُم دُورِ او ایـــست کِردن آخَر! بــــهش گــــفتن اِز حـــــرفات هــابیییم کَــر
کَــــتو کِــــردی تــــو مــــایه وا هِـــنِمبت الـــــــــهی لال هـــــــــــاباشی وا هِـــــــنِمبت!
وَخِست گفت دوغ، دوغَه، دوغ هِنِمبَه! وا این یَگ کاسهماست اُوش دوغ هِنِمبَه!
چـــــقد اُویـــه چــه اســــرافِ نُگا کــــن؟ بـــــگی راتـــه تـــو اِز مُـــــسرِف جــــدا کــــن!
مِنَم وا کـاسه ماست رفتُم به ماستی! بِــــگُمشه هُــــوو تو چَن مِن اُو هُخواستی؟
عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
1402/01/21
زاغمرز: روستایی از توابع بخش مرکزی شهرستان بهشر در استان مازندران ایران و در دهستان میانکاله که به نیروگاه نکا و جاده گهرباران متصل و به مردابهای لپو و تالاب بین الملی و حیات وحش و شیرخان لپو و پلنگان نزدیک است// شفیق: دلسوز، مهربان، دائمی که همه جوره کمک بی پاداشت میکند// یَ بُرّی: خیلی زیاد// اُنجِه: آن محل، آنجا// وِلو بِ: پخش و پراکنده بود// اُیه: آبِ// یَ تخت: صاف و تراز، یک نواخت// لوبِلو: پُر و لبالب، مساوی// باد حِناقی: گلو درد و نوعی مرض یا به تعبیری گواتر// هِمِشکِستن: میشکستند// واهم: با هم// جناغی: استخوانی است خنجری شکل و تَکی و طویل که در بخش پیشین و میانی قفسهی سینه قرار دارد و غضروفهای دندهای از دو طرف به آن متصل شدهاند، همچنین استخوان ترقوه به قسمت فوقانی آن (دسته) متصل میشود، طول آن ۱۵ تا ۲۰ سانتیمتر است. استخوانی به شکل عدد ۷ که جلوی سینهی مرغ قرار دارد و برای بازی یادم تو را فراموش بکار میرود// شن: ماسه// کُپِّه: انباشته کردن// هِنکِرد: میکرد// نی: گیاهی چند ساله از تیره گندمیان، آبزی و صافی زیستی غیر قابل جایگزین//
قُپِّه: جسم کوچک محدب به شکل نیم کره یا دگمه برجسته که به جایی چسبیده باشد (بر سرچوب پرچمها هم قرار میدهند)// نِبِه: نبود//
هُنگُفت: میگفت// هِننبِه: نمیشد// اگه هنبه: اگر میشد// چیشی هِنبه: چه چیزی میشد (با تعجب)// چی هنبه: منظور چه که نمیشد از لحاظ کمیت// یَ عالُم: یک تعداد زیادی// ایست کردن: جمع شدند، وا ایستادند// هابییم: شدیم// کتو: سردرد، سرسام، سرگیجه// ما یه: ما را//
وا هننبت: با این نمیشد// هاباشی: بشوی// وَخِست: بلند شد، ایستاد// هننبه: نمیشده است// اُش: منظور آب دریاست// بگی رات: راهت را بگیر برو// مُسرِف: اسراف کننده، هرز کننده// بِگُمشه: بگویمش// هو: صدا، آواز، فریاد خطاب کردن بی ادبانه و بدنام کردن// چن من: چه اندازه و چقدر، چند کیلو// هُخواستی: لازم داشتی و میخواستی.
