شعر شماره دو / صفحه 15
بیا مهر وا همدِگـه پخش کــــنیم یَه عالُم خودِ بخششِ بخش کنیم
نُـــگا دلـــخوری یَـــگ پِــریشُن نیه ســــر آخِــــر یـــقینا پِشـــــــیمُن نیه
چِره اُنکه وسعِـش هَمِش کمتِره؟ یَه پا قاضــی یو ادعاش بــیشتِره؟
یَکَـــم حـوصله کـن کـه دُورو وَرِت جـمع هاباشِه قُوم و سرو هَمسِرِت
سرلج به هیچ وجه نِگوچَشم عمو تــو کِـیفور باش و بـگو خَـــشم کو؟
خُش و خِــنده رو باش مُـعطِّر تِری هـــــمه جــــــا عــزیزی مُـــعزِّز تِـــری
حَـذِر کن تو اِز هر چه کینه به دِل کــــه کــــینه کُــــنه آدُمــــای به گل
بـــیا پس به مِهر دل دِوِند مِهرِبُن کــــه بـــخشــش بُــــمــانه وِرد زُبُـــن
عباس قندهاری وچّه ناف شاهرود
1400/01/28
هِنگَن بخشندهها عاشقن! پس بخششِ هرکی به اِندازۀ عشقشِ عمو! مِن یا تو چیشی؟
وا: با// همدِگه: همدیگر// یَ عالُم: خیلی زیاد// سر آخِر: پایان هرچیز// وسعِش: بضاعتش، توانایی و داراییش و فهم و ادراکش// یَکَم: مقداری//
وَرِت: کنارت، پهلوت// کیفور: سرحال، بشاش// معطِر: خوشبو// معزِز: گرامی// حذِر: پرهیز کردن، ترسیدن// دِوِند: ببند// بُمانِه: بماند، ماندگار شود//
هِنگَن: میگویند.
